بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

اگر این‌طور است، ابتدا یک دور تمرینِ تنفسیِ ۴-۷-۸ را انجام دهید، سپس با آن وظیفهٔ اضطراب‌آور روبه‌رو شوید و بعد از اتمامش، با تمرکز بیشتر سر همان کاری برگردید که باید انجام دهید.

کاملاً نفس را از طریق بینی خود بیرون بدهید. (صدایِ نفستان باید شنیده شود.) - دهانِ خود را بسته و بی‌صدا از طریق بینی نفس بکشید و تا چهار بشمارید. - تا شمارهٔ هفت نفس خود را نگه دارید. - کاملاً هوا را از طریق دهان بیرون دهید و تا شمارهٔ هشت همچنان با صدا نفستان را خارج کنید. این شد یک دور تنفس. حال دوباره هوا را به درون ریه‌های خود بکشید و چرخه را سه بار دیگر تکرار کنید تا زمانی که چهار دور تنفس بشود.

زمان، یکی از دارایی‌های بسیار ارزشمند شماست. تنها چیزی است که هرگز نمی‌توانید پسش بگیرید.

- فهرستی از رایج‌ترین عباراتِ «من... هستم» بنویسید. دربارهٔ اینکه این عبارات شما را چگونه تعریف می‌کنند، چه احساسی دارید؟ - فهرستی از چیزهایی که برایتان بیش از همه ارزش دارند، تهیه کنید. اکنون فهرست را اولویت‌بندی کرده و دراین‌باره فکر کنید که چگونه آن‌ها را با تعریفی که از خود دارید هم‌راستا کنید. - این عادت را در خود پرورش دهید که پیش از انجامِ هر کاری بپرسید: «چرا؟»

شروع کوییک ۶۰ ثانیه زمان بگذارید و چند جملهٔ «من... هستم» بنویسید.

هدف، نقطه‌ای است که فرد آرزو دارد به آن دست پیدا کند. مقصود، دلیلِ فرد برای رسیدن به هدف است.

اگر شکافی بین واقعیتِ کنونی و واقعیت مطلوبتان وجود دارد، دلیلش این است که محدودیتی وجود دارد؛ این محدودیت باید از بین برود و در یکی از این سه حوزه جایگزین شود: - محدودیت در ذهنیت شما: به خودتان، توانایی‌هایتان، آنچه لیاقتش را دارید یا آنچه ممکن است، باورِ کافی ندارید. - محدودیت در انگیزهٔ شما: انگیزه، محرک، هدف یا انرژی لازم را برای عمل‌کردن ندارید. - محدودیت در روش‌هایتان: فرآیندی به شما آموزش داده شده است و بر اساس آن عمل می‌کنید، اما برای دستیابی به نتایجِ مدنظرتان مؤثر نیست.

اگر دانش، قدرت است پس یادگیریِ دانش اَبَرقدرت است

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

برخی از کسانی که ادعا می‌کنند بیست سال سابقه دارند، در واقع فقط یک سال سابقه دارند که بیست مرتبه تکرارش کرده‌اند.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

تقریباً ۴۰ تا ۵۰ درصد کارهایی که هر روز انجام می‌دهیم، از سر عادت هستند.

تنها سه چیز می‌توانند در بلندمدت رفتارِ فرد را تغییر دهند. یکی بینش و ادراک است که افراد کمی می‌توانند بنا به نیاز احضارش کنند. دیگری تغییر محیط اطراف است که برای همه ممکن است، اما ضرورتاً در زمانِ مشخص ممکن نیست. سومی هم همان‌طور دکتر فاگ می‌گوید: «برداشتنِ قدم‌های کوچک» است.

دوست‌داشتن، عشق‌ورزیدن یا احترام‌گذاشتن به من، وظیفهٔ شما نیست. وظیفهٔ خودم است.

واقعیت این است: دانش، قدرت نیست. دانش فقط پتانسیلِ این را دارد که قدرت باشد

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

مهم نیست چقدر باهوش باشید، بلکه نوعِ هوشتان اهمیت دارد. هوش انواعی مختلف دارد

«بعداً به این موضوع فکر می‌کنم» باعث نمی‌شود آن نگرانی بیست دقیقهٔ بعد دوباره به ذهنتان نیاید، اما شاید گفتنِ «ساعتِ ۴: ۱۵ به این موضوع فکر می‌کنم.» مؤثر واقع شود.

شلوغیِ فیزیکی در محیط اطراف برای جلبِ‌توجه شما رقابت می‌کند که در نهایت به کاهش عملکرد و افزایش سطح اضطراب و استرس منجر می‌شود. بنابراین اگر دوست دارید در تمرکزکردن استاد شوید، وقتی نیاز به تمرکز هست هرگونه حواس‌پرتی را از خود دور کنید. اگر با رایانه کار می‌کنید، تمام برنامه‌ها و صفحات را به‌جز آن‌هایی که برای کارتان لازم هستند، ببندید. تعدادِ اسباب و لوازم محل کارتان را نیز محدود کنید. اکثرِ ما میزی مملو از کتاب، مجله، برگه، عکس فرزندانِ خود و سوغاتی‌های مسافرت‌هایمان را بسیار آرامش‌بخش یا نشانی از ذهنِ فعال می‌دانیم، اما هریک از این‌ها در واقع شما را یک قدم از تمرکز دور می‌کنند. یادگاری‌های خانوادگی فوق‌العاده هستند و حتماً تا حالا نظرم را دربارهٔ کتاب‌ها فهمیده‌اید. اما باز هم می‌گویم باید وسایل محل کارتان را برای افزایش بهره‌وری، کاهش دهید.

شاید پیش‌زمینه و شرایط بر ما تأثیر گذاشته باشند، اما خودمان مسئولِ کسی هستیم که می‌شویم. باید بدانیم که همگی در قبال فرضیات و گرایش‌هایمان مسئولیم. وقتی می‌پذیرید تمام پتانسیلِ شما تحت‌کنترل خودتان است، قدرتِ آن پتانسیل بسیار افزایش می‌یابد.