بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

«امکانش هست بدون اینکه چیزی بدانیم، خلاقانه دربارهٔ آینده فکر کنیم. معمولاً می‌گوییم به‌دنبالِ متفکرانِ میان‌رشته‌ای و ترکیبی هستیم که می‌توانند بین رشته‌های مختلف ارتباط برقرار کنند و مسیرهای اکتشافیِ جدیدی را ببینند. به‌نظر من نمی‌شود این رهبرانِ خلاق را از بینِ دانش‌آموزانی یافت که هرآنچه را آموخته‌اند فراموش می‌کنند. چطور می‌توان در کار بهتر شد اگر همه‌چیز را فراموش کنیم؟

یادداشت‌برداری وقتی مفید است که فرد اطلاعات را پردازش کند و به زبان خود بنویسد، نه وقتی فرد با لپ‌تاپِ خود یادداشت‌برداری می‌کند و تمایل دارد واو به واوِ سخنرانی‌ها را بدون پردازشِ اطلاعات بنویسد.

اگر دوست دارید ذهن خود را بی‌حدومرز کنید و در نتیجه خودتان بی‌حدومرز شوید، باید ابتدا حافظه‌تان را بی‌حدومرز کنید.

وقتی دربارهٔ باهوش‌بودنِ افراد صحبت می‌کنیم، معمولاً آنان را «فروزان» می‌نامیم. با نگاهی دوباره به قیاسِ ذره‌بین، شاید به‌کاربردن کلمهٔ «فروزان»، یعنی فرد باهوش‌تر از بسیاری از افراد دیگر است؛ شاید آن فرد فقط متمرکزتر است

اگر اعتقاد نداشته باشید قرار است به چیزی مهم دست پیدا کنید، به نوعی مهم‌نبودنِ نتیجه را تضمین می‌کنید.

چیزی به‌اسم حافظهٔ خوب و بد نداریم؛ فقط حافظهٔ تعلیم‌دیده و تعلیم‌ندیده داریم.

یادگرفتن تفکیک داده‌ها و ابداع روش‌ها و مهارت‌های جدید برای رشد در جهانی پریشان که دریای متلاطم اطلاعات است، برای بقا در قرن بیست‌ویکم ضروری است.

رازِ داشتنِ زندگی استثنایی، نامحدودکردن ذهنتان است

تابه‌حال چند بار شده در روزی مشخص احساس خوبی داشته باشیم اما هنوز کاری را که گفته بودیم انجام خواهیم داد، انجام نداده باشیم؟ ممکن است احساس فوق‌العاده‌ای داشته باشید اما هنوز هم هیچ کاری از پیش نبرید، چون دلایلتان برای عمل‌کردن به‌اندازهٔ کافی قدرتمند نیستند.

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.» من بعدها فهمیدم که این جملهٔ معروف از مارک تواین است.

انگیزه چیزی نیست که شما دارید، بلکه کاری است که انجام می‌دهید. کاملاً هم پایدار است. برخلافِ حمام داغ، چیزی نیست که یک لحظه تجربه کنید و بعد آن احساس را از دست بدهید. انگیزه چیزی نیست که از شرکت‌کردن در سمینار به دست آورید و موقتاً شما را سرحال آورد. انگیزه فرایند است و چون راهبرد هم هست، بر آن کنترل دارید و می‌توانید با انجام دستورالعمل صحیح، آن را مدام خلق کنید.

رازِ موفقیت شما ثبات است. باید صبوری کنید. زمانی که این کار را می‌کنید نه‌تنها به پاداش‌های دانشِ خود دست می‌یابید، بلکه فردی بهتر خواهید شد و تمایل برای تلاشِ بیشتر را در خود پرورش خواهید داد.

شخصیتی جداگانه برای منتقدِ درونتان خلق کنید (شخصیتی که با خود واقعی‌تان تفاوت دارد) در ساکت‌کردن این صدا بیشتر موفق خواهید بود.

همواره در مهم‌ترین لحظاتِ زندگی‌تان دچار مشکل می‌شوید و کم می‌آورید. با شناساییِ این موضوع به‌عنوان باوری محدودکننده، مرحلهٔ بعدی همان بررسی واقعیت‌ها خواهد بود. آنچه متوجه می‌شوید این است که گرچه گاهی اوقات در لحظاتِ پرفشار تسلیمِ اضطراب شده‌اید، تعداد کمی از این نمونه‌ها برایتان فاجعه‌بار بوده‌اند و پس از بررسی می‌فهمید بارها «به نتیجهٔ لازم رسیده‌اید.» در واقع وقتی دقیق‌تر فکر می‌کنید، بسیار بیشتر از آنکه اشتباه کرده باشید، موفق شده‌اید.

این‌ها واقعیت‌هایی دربارهٔ شما نیستند، بلکه فقط نظر هستند و احتمالش بسیار زیاد است که این نظرها اشتباه باشند.

محققان دریافتند به‌طور متوسط ۶۶ روز طول می‌کشد که رفتارِ جدید به عادت تبدیل شود، گرچه در برخی ۱۸ روز و در برخی تا ۲۵۴ روز زمان می‌برد.

احساسات مثبت، احساس امکان‌پذیری را در شما گسترش می‌دهند و ذهنتان را باز می‌کنند که در عوض شما را قادر می‌سازند مهارت‌ها و منابعی جدید بسازید که در دیگر حوزه‌های زندگی برایتان ارزش به‌همراه دارند.

ما تمام کارها را با هم انجام می‌دهیم که فقط انجامشان داده باشیم و نتیجهٔ این کار اصلاً خوب نیست.

. اکثرِ ما نابغه‌بودن را با بهرهٔ هوشی می‌سنجیم. افرادی که بهرهٔ هوشی بیشتر از میانگین دارند، نابغه هستند و کسانی که بهرهٔ هوشی کمتری دارند، می‌توانند در هر کاری خوب یا حتی فوق‌العاده باشند، اما نابغه نیستند. اگر طرزِ تفکر شما این‌گونه است، بدانید تنها کسی نیستید که در تعریفِ نبوغ این‌قدر محدود عمل کرده‌اید. این کار دو مشکل دارد؛ یکی اینکه شما را از درک و تحسینِ نبوغِ بسیاری از افراد بازداشته است و دیگر اینکه شاید شما را از شناسایی نبوغِ درونی‌تان بازدارد.

دکتر جنیس ویلهاور، مدیرِ برنامهٔ روان‌درمانی سرپاییِ بزرگ‌سال در دانشگاه اموری، دپارتمان روان‌پزشکی و علوم رفتاریِ دانشکدهٔ پزشکی، از ما خواهش می‌کند با منتقدِ درونمان روبه‌رو شویم: «صدایی در سرتون شما رو قضاوت می‌کنه، بهتون شک داره، کوچکتون می‌کنه و مدام بهتون می‌گه به‌اندازهٔ کافی خوب نیستین. این صدا بهتون چیزهایی آزاردهنده و منفی می‌گه، چیزهایی که شما حتی توی خواب هم به کسی نمی‌گین. من خیلی احمقم. من خیلی خنگم؛ هیچ‌وقت کاری رو درست انجام نمی‌دم؛ هیچ‌وقت موفق نمی‌شم.»