بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

رونی زاروم، مؤسسِ پلت‌فرمِ مشارکتی ویدیویی نیورو می‌گوید: «در دنیایی که فناوری حرف اول را می‌زند و جوانان تمام پاسخ‌های خود را با یک کلیکِ موس یا کشیدن انگشت خود روی صفحه پیدا می‌کنند، اتکا به فناوری برای حل تمام مسائل، موجب سردرگمیِ ادراکِ افراد از دانش و هوشِ خود شده است. این اتکا در نهایت به اعتمادبه‌نفس بیش از حد و تصمیم‌گیری ضعیف منجر می‌شود.»

بی‌حدومرزبودن یعنی پیشرفت‌کردن بیشتر از آنچه اعتقاد دارید امکان‌پذیر است

بود: «هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

بیشتر جواب‌هایی که می‌خواهیم در دسترسمان هستند، اما سؤال‌های صحیح نمی‌پرسیم که پاسخ‌های صحیح به دست آوریم.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

اگر با محدودیت‌هایتان مبارزه کنید، می‌توانید از آن‌ها فراتر بروید. توانایی‌های شما ثابت نیستند و یادگیریِ هرچیزی ممکن است.

در زمان یادگیریِ چیزی جدید، معمولاً فرض می‌کنیم بیش از آنچه که واقعاً درک می‌کنیم، از موضوع می‌دانیم. آنچه فکر می‌کنیم دربارهٔ موضوع می‌دانیم، سر راه توانایی ما برای جذب اطلاعات جدید قرار می‌گیرد. دلیلِ یادگیری سریع‌ترِ بچه‌ها این است که آن‌ها ظروفی خالی هستند و خودشان می‌دانند که چیزی نمی‌دانند.

اولیور وندل هولمز می‌گوید: «هرچند وقت یک بار، مغز انسان با ایده یا احساسی جدید درگیر و دچار کشیدگی می‌شود و هرگز به ابعادِ قبلیِ خود بازنمی‌گردد.»

تحقیقات نشان می‌دهند انسان‌ها تقریباً ۵۰ درصد از آنچه در یک ساعت می‌آموزند و به‌طور متوسط ۷۰ درصد از آنچه را در ۲۴ ساعت می‌آموزند، فراموش می‌کنند.

من این خطر را افسردگیِ دیجیتالی می‌نامم، خطری زادهٔ فرهنگِ مقایسه؛ اجازه می‌دهیم گفته‌ها و رفتارهای پرزرق‌وبرقِ دیگران در فضای مجازی این احساس را به ما بدهد که کمتر از آن‌ها هستیم

وقتی شما کاری را می‌کنید که دیگران انجام نمی‌دهند، طوری زندگی خواهید کرد که دیگران نمی‌توانند آن‌طور زندگی کنند.

در دورانِ ماشین‌های برقی خودکار و بدون راننده و وسایل نقلیه‌ای که قادرند ما را به کرهٔ مریخ ببرند، سیستم آموزشی ما معادل اسب و درشکه است.

آموزش عالی آن‌قدری تغییر نکرده است که ما را برای دنیایی که امروز در آن زندگی می‌کنیم، آماده کند.

اگر به فردی ایده‌ای جدید بدهید، یک روزش را پرمایه خواهید کرد. اگر به فردی آموزش دهید چطور بیاموزد، خودش می‌تواند تمام زندگی‌اش را پرمایه کند.

انعطاف‌پذیری عصبی که انعطاف‌پذیری مغز هم نامیده می‌شود، بدین معناست که هر بار چیزی جدید یاد می‌گیرید، مغزتان ارتباط سیناپسی جدیدی می‌سازد و هر بار این اتفاق رخ می‌دهد، مغزتان به‌شکل فیزیکی تغییر می‌کند و سخت‌افزارِ خود را به‌روز می‌کند که سطحی جدید از ذهن را بازتاب دهد.

اولیور وندل هولمز می‌گوید: «هرچند وقت یک بار، مغز انسان با ایده یا احساسی جدید درگیر و دچار کشیدگی می‌شود و هرگز به ابعادِ قبلیِ خود بازنمی‌گردد.»

یک خطر دیجیتالی دیگر هم وجود دارد که لازم است به آن توجه داشته باشیم. من این خطر را افسردگیِ دیجیتالی می‌نامم، خطری زادهٔ فرهنگِ مقایسه؛ اجازه می‌دهیم گفته‌ها و رفتارهای پرزرق‌وبرقِ دیگران در فضای مجازی این احساس را به ما بدهد که کمتر از آن‌ها هستیم.

ما اجازه می‌دهیم فناوری به‌جای ما استدلال و استنتاج کند. وقتی فناوری به‌جای ما این کار را انجام دهد، پس در واقع بخشی چشمگیر از توانایی حل مسئلهٔ خود را از دست داده‌ایم.

اغلب مغز خود را به دستگاه‌های هوشمند برون‌سپاری می‌کنیم و دستگاه‌های هوشمند کمی ما را احمق کرده‌اند. مغزهایمان ماشین‌هایی انطباق‌پذیرند که قادرند بی‌پایان تکامل یابند. با این حال معمولاً فراموش می‌کنیم که آن‌ها را ورزش دهیم. همان‌طور که اتکای همیشگی به فناوریِ آسانسور به‌جای استفاده از پله‌ها بهایی فیزیکی دارد، برای ماهیچه‌های ذهنیِ تنبل نیز باید بهایی سنگین بپردازیم.

دَنیل جِی لویتین، عصب‌شناس، در کتاب خود به‌نام ذهنِ سازماندهی‌شده؛ تفکرِ سرراست در عصر انبوه اطلاعات می‌گوید: «اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم. در واقع تمام مواد مغذی موجود در مغز خود را خالی کرده‌ایم. این امر موجب کاهش عملکردِ شناختی و فیزیکی در ما می‌شود.»