بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

به‌محض مشخص‌شدن اهداف، از رویکردی فعال برای یادداشت‌برداری استفاده کنید.

توانِ بالقوهٔ انسان، یکی از منابعِ نامحدود ما در جهان است.

مهم‌ترین ماجراجویی که همگی به‌دنبالش هستیم، درک و کشفِ بیشترین توانایی خود و الهام‌بخش‌بودن برای دیگران است.

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

قهرمان‌ها از محدودیت‌های درک‌شده فراتر می‌روند

آموختنِ یادگیریِ صحیح، ابرقدرتِ نهایی است

وظیفهٔ شما این است که نبوغتان را آزاد کنید.

برخی از کسانی که ادعا می‌کنند بیست سال سابقه دارند، در واقع فقط یک سال سابقه دارند که بیست مرتبه تکرارش کرده‌اند

تقدم و تأخر فقط نشانه هستند که چرا درس‌خواندنِ شب قبل از امتحان مؤثر نیست. با استراحت، آغاز و پایان‌های بیشتری خلق می‌کنید و چیزهای بیشتری می‌آموزید.

تکنیک پومودورو استفاده کنید، روشی برای بهره‌وری بیشتر که فرانچسکو چیریلو ارائه کرده است. بر اساس این ایده، زمان بهینه برای هر وظیفه ۲۵ دقیقه است و در ادامه استراحتی پنج‌دقیقه‌ای ضروری است. هر بخشِ ۲۵ دقیقه‌ای را یک پومودورو می‌نامیم. همان‌طور که این کتاب را می‌خوانید، پیشنهاد می‌کنم یک پومودورو مطالعه کنید و پنج دقیقه به مغزتان استراحت بدهید.

تحقیقات نشان می‌دهند انسان‌ها تقریباً ۵۰ درصد از آنچه در یک ساعت می‌آموزند و به‌طور متوسط ۷۰ درصد از آنچه را در ۲۴ ساعت می‌آموزند، فراموش می‌کنند.

اگر یادگرفتن به‌معنای ایجاد ارتباطات جدید باشد، به‌خاطرآوردن نیز حفظِ این ارتباطات است.

انعطاف‌پذیری عصبی که انعطاف‌پذیری مغز هم نامیده می‌شود، بدین معناست که هر بار چیزی جدید یاد می‌گیرید، مغزتان ارتباط سیناپسی جدیدی می‌سازد و هر بار این اتفاق رخ می‌دهد، مغزتان به‌شکل فیزیکی تغییر می‌کند و سخت‌افزارِ خود را به‌روز می‌کند که سطحی جدید از ذهن را بازتاب دهد.

آگاهیِ هوشیارانه، قدم اول برای حل مشکل است.

کِن رابینسون در کتاب خود به‌نام مدرسه‌های پرورش خلاقیت، در باب آموزش می‌گوید: «

ما تمام کارها را با هم انجام می‌دهیم که فقط انجامشان داده باشیم و نتیجهٔ این کار اصلاً خوب نیست.

همچنین لازم است این واقعیت را در نظر بگیریم که نیمهٔ عمرِ اطلاعات، کاهش یافته است. نیمهٔ عمر اطلاعات، مقدار زمانی است که طول می‌کشد اطلاعات با اطلاعات جدیدتر یا صحیح‌تر جایگزین شود.

مت ریکتل، گزارشگرِ فناوری نیویورک تایمز، در مصاحبه‌ای با اِن‌پی‌آر گفت که پس از بیست سال تجلیل از فناوری به‌گونه‌ای که گویی کاملاً مفید است، «به‌نظرم علم کم‌کم پذیرفته که بخشی از فناوری مفیده و بخشی از اون بی‌خاصیت. اگر بیش از حد از فناوری استفاده کنیم، مثل وقتی زیادی غذا می‌خوریم، برای سلامتمون مضر خواهد بود.»

فیلی جوان را در نظر بگیرید که به چوبی در زمین بسته شده است. وقتی فیل نوزاد است، آن‌قدر قدرت ندارد که چوب را از زمین بیرون بکشد بنابراین در نهایت دست از تلاش برمی‌دارد چراکه می‌فهمد تلاشش بیهوده است. همان‌طور که فیل رشد می‌کند، قدرت و توانایی کافی برای بیرون‌کشیدنِ چوب را به دست می‌آورد، اما همچنان پایبندِ طنابی باریک و تکه‌ای فلزِ بی‌جان می‌ماند چون از بچگی همین را یاد گرفته است. در روان‌شناسی به این حالت، درماندگی می‌گوییم. اکثرِ ما رفتاری شبیه به این فیل داریم. در برهه‌ای از زندگیِ خود، تجربه‌ای داشته‌ایم که ادراکی از توانایی‌هایمان به ما داده است و باورمان دربارهٔ توانایی‌هایمان از آن زمان شکل گرفته است