بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

ساده‌ترین و قدرتمندترین ابزار عملکردِ شخصی چیست؟ تقویمِ شما. ما چیزهای مهم را در برنامه‌مان وارد می‌کنیم: جلساتِ کاری، گردهمایی اولیا مربیان، قرارهای دندانپزشکی، بردنِ پشمالو به دامپزشکی و... می‌دانید مردم چه چیزهایی را برنامه‌ریزی نمی‌کنند؟ رشد و توسعهٔ فردی خود را. اگر در تقویمتان نیست، احتمالاً انجام نخواهد شد. به‌سادگی ممکن است روزتان را از دست بدهید و فراموش کنید

گفته‌ها و رفتارهای پرزرق‌وبرقِ دیگران در فضای مجازی این احساس را به ما بدهد که کمتر از آن‌ها هستیم. من از رسانه‌های اجتماعی لذت می‌برم. دوست دارم با جامعهٔ دانشجویان و شنوندگانِ پادکست‌ها در ارتباط باشم و از زندگیِ خانواده و دوستانم خبردار شوم. من رسانه‌های اجتماعی را نه‌تنها منبعی برای سرگرمی، که برای آموزش و توانمندسازی می‌دانم. اما پیشنهاد می‌کنم آگاهانه از آن استفاده کنید، نه بدون تفکر و از سرِ عادت؛ هماهنگ با زندگی از آن‌ها استفاده کنید تا بهره‌وری و آرامشِ ذهنی‌تان را نربایند.

زندگی فقط مقایسه‌کردن خود با دیگران نیست، بلکه مقایسه‌کردن خودتان با کسی است که دیروز بودید.

می‌خواهم بر نکتهٔ آخر کمی تأکید کنم. این دیدگاه درست نیست که حافظه همچون محفظه، لیوان یا هارد درایو است و به‌محض پرشدن از داده‌ها چیز دیگری نمی‌توان در آن جای داد. حافظه بیشتر شبیه عضله‌ای است که هرچه بیشتر تمرینش دهید، قدرتمندتر می‌شود و چیزهای بیشتری را می‌توانید در آن ذخیره کنید.

در عصر ارتباطات، جهل انتخابی است.

روان‌شناسی دانشگاه یوسی‌ال‌اِی، پژوهشی دربارهٔ درس‌خواندن پیش از امتحان انجام داد و ارتباطی واضح میان این شیوهٔ درس‌خواندن و نتایجِ امتحان یافت. او گفت: «هیچ‌کس نمی‌گه دانش‌آموزها نباید درس بخونن، اما خوابِ کافی هم برای موفقیت ضروریه. این نتایج کاملاً مطابق تحقیقاتِ جدیده که نشون می‌دن کم‌خوابی مانع یادگیری می‌شه.»

اگر دوست دارید منحنی یادگیری خود را حسابی بهبود دهید، با هدفِ آموزشِ اطلاعات به فردی دیگر بیاموزید. اگر بدانید باید چیزی که یاد گرفته‌اید، ارائه بدهید، با این هدف سراغ موضوع می‌روید که در آن کاملاً استاد شوید و بتوانید به شخصی دیگر توضیحش بدهید.

دشمنِ اولِ تمرکز، حواس‌پرتی است.

انگیزه مجموعه‌ای از عادات و روتین‌هاست که ارزش‌ها و هویتِ شما هدایتشان می‌کنند.

انگیزه چیزی نیست که یک روز صبح با آن از خواب بیدار شوید. زمانی که می‌گوییم «من هیچ انگیزه‌ای ندارم» خود را در حالتِ خلسه قرار می‌دهیم. انگیزه چیزی نیست که شما دارید، بلکه کاری است که انجام می‌دهید. کاملاً هم پایدار است. برخلافِ حمام داغ، چیزی نیست که یک لحظه تجربه کنید و بعد آن احساس را از دست بدهید. انگیزه چیزی نیست که از شرکت‌کردن در سمینار به دست آورید و موقتاً شما را سرحال آورد. انگیزه فرایند است و چون راهبرد هم هست، بر آن کنترل دارید و می‌توانید با انجام دستورالعمل صحیح، آن را مدام خلق کنید.

همچون آتش، فناوری موجب تغییرِ زندگی و سرگذشتِ انسان شده است.

«اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم. در واقع تمام مواد مغذی موجود در مغز خود را خالی کرده‌ایم. این امر موجب کاهش عملکردِ شناختی و فیزیکی در ما می‌شود.»

«عظمت از بدو تولد حاصل نمی‌شه، بلکه در وجودِ شخص پرورش داده می‌شه.» از طریق تمرین و هیجان و آموزش، هرکسی می‌تواند استعدادی را در خود پرورش دهد و نابغه به نظر برسد.

اگر ما باور کنیم پیشرفت غیرممکن است، پس در واقع امکان بهبود نخواهیم داشت.

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

در واقع تحقیقات بارها نشان داده‌اند کسانی که چند کار را با هم انجام می‌دهند، کارایی بسیار کمتری از کسانی دارند که همواره روی یک وظیفه تمرکز می‌کنند.

. به خاطر دارم معلم‌ها مدام به من می‌گفتند بیشتر درس بخوانم و بیشتر تمرکز کنم. اینکه به بچه بگویی تمرکز کن، مثل این است که به معلم‌ها بگویی گیتار بزنند؛ نواختن گیتار بدون آموختن نحوهٔ انجامش، کاری بسیار مشکل است.

وقتی از اشتباهات خود درس می‌گیرید، شما را به چیزی بهتر از گذشته تبدیل می‌کنند.

زندگیِ ما انتخاب‌هایی است که بین تولد و مرگمان می‌کنیم.

مسیرهای حافظهٔ کوتاه‌مدت در اثر استفاده‌نشدن و استفادهٔ بیش از حد از فناوری به‌جای آن‌ها، دچار زوال می‌شود