بریده‌هایی از کتاب مدرسه... است، لطفا جای خالی را پر کنید؛ جلد اول

معلما می‌خوان شکستم بدن؛ ولی من شکست‌ناپذیرم

اصلاً چه‌جور آدمی هستین؟ ذاتتون چه جوریه؟ آدم خوب و محترمی هستین؟ ازنظر کی؟ ازنظر خودتون؟ ازنظر مامان و باباتون؟ ازنظر خواهر و برادرتون؟

: قوانین برای شکسته‌شدنه

داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از مدرسه، تاریکه. کلاً تاریکِ تاریکه. زندگی منم اون روزا خیلی تاریک بود.

قانون‌شکنیِ خالی کافی نبود.

قوانین برای همه نیست.

تا برگشتم، محکم خوردم به میلر (در آینده وقتی امکان نصب چشم پشت سر به‌وجود بیاد، من حتماً اولین کسی می‌شم که این کارو می‌کنه

فقط یه جو همت و یه تُن جرئت می‌خواست. شایدم دو تُن.

می‌بینین چی می‌گم؟ تازه، اگه اینکه می‌گن یه تصویر بیشتر از هزار تا کلمه می‌ارزه، درست باشه، احتمالاً لیو از هرچی آدم می‌شناسم، پرحرف‌تره. فقط کافیه بدونین چطوری بهش گوش کنین. خلاصه‌ش اینکه لیو بی‌حرف بهترین دوست منه؛ چه تو هیلز ویلج و چه تو جاهای دیگه. البته قبل از اینکه این‌قدر هندونه بدم زیر بغلش که از در نتونه بیاد تو، باید بگم لقب «بهترین دوست من» چندان طرف‌داری هم نداره به اون صورت. راستش من از اونایی نیستم که بشه بهشون گفت «محبوب». تو هر فرهنگ لغتی هم نگاه کنین، فرقی نداره! حالا رسیدیم به اتفاق بعدیِ اون روز.

«قوانین برای شکسته‌شدن به‌وجود آمده‌اند!»

هروقت فکر می‌کنه من ناامید شده‌م، همینو بهم می‌گه: «کم نیار. شجاع باش.»

آدما همه‌ش می‌گن بزرگ‌شدن خیلی خوبه؛ ولی تنها چیزی که من می‌دیدم، قانونای بیشتر و بکن‌نکنای دائمی بزرگ‌ترا بود.

لیوی خاموش، خاموش کرد، رفت.

نگفتن کل حقیقت، با دروغ‌گفتن فرق داره.

مامانم همیشه تنها آدمِ واقعی بود که می‌تونستم بهش اعتماد کنم.

«زنتان زشت و از آن بدترتر دخترتان، داستانتان چرند است ای فلان و بهمان، افتضاح است این فضا و این کلام و این زبان، بای بایی بر شماها، ما که رفتیم زین جهان!»

آدما همه‌ش می‌گن بزرگ‌شدن خیلی خوبه؛ ولی تنها چیزی که من می‌دیدم، قانونای بیشتر و بکن‌نکنای دائمی بزرگ‌ترا بود.

داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از مدرسه، تاریکه. کلاً تاریکِ تاریکه. زندگی منم اون روزا خیلی تاریک بود.

«حالا چه فرقی می‌کنه؟ بالاخره همه‌مون می‌خوایم تهش مجازات شیم دیگه.»

معلما می‌خوان شکستم بدن؛ ولی من شکست‌ناپذیرم