کتاب مدرسه... است، لطفا جای خالی را پر کنید؛ جلد اول

اصلاً چه‌جور آدمی هستین؟ ذاتتون چه جوریه؟ آدم خوب و محترمی هستین؟ ازنظر کی؟ ازنظر خودتون؟ ازنظر مامان و باباتون؟ ازنظر خواهر و برادرتون؟

معلما می‌خوان شکستم بدن؛ ولی من شکست‌ناپذیرم

: قوانین برای شکسته‌شدنه

داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از مدرسه، تاریکه. کلاً تاریکِ تاریکه. زندگی منم اون روزا خیلی تاریک بود.

قانون‌شکنیِ خالی کافی نبود.

قوانین برای همه نیست.

تا برگشتم، محکم خوردم به میلر (در آینده وقتی امکان نصب چشم پشت سر به‌وجود بیاد، من حتماً اولین کسی می‌شم که این کارو می‌کنه

فقط یه جو همت و یه تُن جرئت می‌خواست. شایدم دو تُن.

می‌بینین چی می‌گم؟ تازه، اگه اینکه می‌گن یه تصویر بیشتر از هزار تا کلمه می‌ارزه، درست باشه، احتمالاً لیو از هرچی آدم می‌شناسم، پرحرف‌تره. فقط کافیه بدونین چطوری بهش گوش کنین. خلاصه‌ش اینکه لیو بی‌حرف بهترین دوست منه؛ چه تو هیلز ویلج و چه تو جاهای دیگه. البته قبل از اینکه این‌قدر هندونه بدم زیر بغلش که از در نتونه بیاد تو، باید بگم لقب «بهترین دوست من» چندان طرف‌داری هم نداره به اون صورت. راستش من از اونایی نیستم که بشه بهشون گفت «محبوب». تو هر فرهنگ لغتی هم نگاه کنین، فرقی نداره! حالا رسیدیم به اتفاق بعدیِ اون روز.

هروقت فکر می‌کنه من ناامید شده‌م، همینو بهم می‌گه: «کم نیار. شجاع باش.»