بریده‌هایی از کتاب آپولو؛ پیش‌گویی پنهان

صدایم پر از رنج بود. از دلشکستگی خواندم؛ به‌جای اینکه زیر بار اندوهم درهم بشکنم، راهی برای بیرون ریختن آن پیدا کردم.

وقتی‌که به رقم غیرممکن می‌رسید، دیگر ادامهٔ شمارش بی‌فایده است.

«پدر، اگه می‌خوای تنبیهم کنی، هرکاری می‌خوای بکن، ولی اون‌قدر شجاعت داشته باش که خودم رو تنبیه کنی و نه آدمیزاد همراهم رو. مرد باش!»

ایزدان از باور مردم نیرو می‌گیرن. اونا به کمک خاطرات جمعیِ فرهنگ‌هاست که به حیاتشون ادامه می‌دن.

معجزه‌ها راحت به‌دست نمی‌آیند.

«عیبی نداره. نفس بکش. سعی کن مرکز وجودت رو پیدا کنی. روشنایی باید از درون آدم بیاد.»

بی‌خیال بابا! شک کردن به نظرات خودم، اصلاً در طبیعت من نیست

هردو می‌دانستیم که هنوز زمان پیروزی فرا نرسیده است. باید کمی بیشتر شکیبا باشی.»

هردو می‌دانستیم که هنوز زمان پیروزی فرا نرسیده است. باید کمی بیشتر شکیبا باشی.»

زندگی طلایی من، دروغی بیش نبود. بی‌خیالی‌ام، فقط یک نمایش بود. قلب من تکه‌ای چوب خشکیده بود.

باید ارتباط عمیق‌تری با رنج‌هایم برقرار می‌کردم؛ باید درست‌وحسابی افسرده می‌شدم.

صدایم پر از رنج بود. از دلشکستگی خواندم؛ به‌جای اینکه زیر بار اندوهم درهم بشکنم، راهی برای بیرون ریختن آن پیدا کردم.