بریده‌هایی از کتاب پیامی به گارسیا

منطق، راهی به این آدم ندارد و تنها چیزی که مؤثر می‌افتد لگدی است که او را به بیرون هدایت کند!

فقر، فی‌نفسه هیچ فضیلتی ندارد؛ جامهٔ مندرس ارزش امتحان ندارد؛ و همه کارفرمایان نیز طماع و خودخواه نیستند، همان‌طور که همه فقرا شریف نیستند.

اینجا قانونِ جنگل حکم‌فرماست، یعنی بقای اصلح.

بزرگ‌ترین دعای من این نیست که انسانی «فرزانه» باشم؛ بلکه به دنبال آنم که متجلی باشم

آنچه مردان جوان نیاز دارند دانشِ کتابی، یا آموختن درباره این و آن نیست، بلکه ایجادِ اراده‌ای است در آنان که به اعتمادِ دیگران خیانت نکنند تا بی‌معطلی دست به کار شوند تا انرژی‌شان را متمرکز کنند: کار را به سرانجام برسانند

به هنگام درماندگی و تنگنا، سرِ سوزنی وفاداری می‌ارزد به خروار خروار رِندی

از شما می‌خواهم مادامی‌که در آن سازمان مشغول به کارید و بخشی از آن سازمان هستید، از آن بد نگویید. نه به این خاطر که ممکن است به آن مجموعه لطمه و ضرری وارد شود، بلکه آنگاه که نهادی را که خود بخشی از آن هستید بی‌اعتبار می‌کنید، خودتان را خوار نموده‌اید؛

قهرمان کسی است که کاری که به عهده گرفته است را به سرانجام می‌رساند

رئیـس‌جمـهور، نامه‌ای به «رووآن» داد تا به دست گارسیـا برساند؛ «رووآن» نامه را گرفت و نپـرسیـد: «گارسیا را کجا می‌توان یافت؟» به خدا قسم که باید مجسمه‌ای از این مرد ساخت و در تمام دانشگاه‌های این سرزمین نصب کرد.

آنچه نوشتم سخن قلبی‌ام بود، پس از پشت سر گذاشتن روزی سخت که تلاش می‌کردم به برخی ازاین‌روستائیان وظیفه‌نشناس بیاموزم کمی به خود بیایند و از جایشان تکانی بخورند.