بریده‌هایی از کتاب هیاهو

وقتی‌که می‌بینم جهان رنگِ عدم دارد لبخندهای گل برایم بوی غم دارد

تویی پیداتر از پیدا نمی‌یابیم پیدا را چرا مانندِ ماهی‌ها نمی‌بینیم دریا را نشانت می‌دهد جنگل، بیابان، رود، کوهستان گمانم یک نفر آیینه‌کاری کرده دنیا را نسیمی می‌وزد وقتِ اذان از دورهای دور به‌آرامی نوازش می‌کند پلک سحرها را تجلّی می‌کند حتّی همین بیدِ حیاطِ ما اگر من هم بلد باشم تکلّم‌های موسی را تویی روشن‌ترین مضمونِ بکرِ دفترِ هستی ولی از زودیابی‌ها نفهمیدیم معنا را

در تنِ فرسوده‌ام امّید رفتن مانده است شوقِ پروازم ولی در بندِ قابِ کهنه‌ای درسِ عبرت بودم و از من کسی یادی نکرد خاک خوردم سال‌ها مثل کتابِ کهنه‌ای

چه خواهد کرد با ما آن‌که با این رختِ چوپانی به درد گرگ می‌گرید به ریشِ میش می‌خندد