بریده‌هایی از کتاب کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی‌دهد...

ما یک نفر بودیم و آن یک نفر تو بودی... از ما یک نفر، یکی عاشق بود، و آن یک نفر تو نبودی...

پس چرا به هدف نمی‌خورد این گلوله که سال‌هاست در مغزم می‌چرخد...؟ تو که کِشیدی وقتِ رفتن، ماشهٔ تمام تفنگ‌های جهان را رویِ شقیقه‌ام...

دستِ‌کم بین شعرهای من دستش را نگیر، بی‌انصاف! مردم دارند این شعرها را می‌خوانند...

چه فرق می‌کند چه کسی عاشق‌تر است؟ مسئله اینست که آخر این بازی تو سهم من نیستی...

باران شیوهٔ جدید گریه‌های من است، همهٔ شهر پاییزها، با من همدردی می‌کنند...

برای ما چه فرق می‌کند آفریقا خیابان است یا میدان و یا قاره‌ای که روی دست دنیا مانده...!؟ ما همیشه از آفریقا رد می‌شویم...

ستارهٔ من جایی، قبل‌تر از هزار سال نوریِ پیش مرده است، من قرن‌هاست به «هیچ» زُل زده‌ام...

تو بودنِ مرا انکار می‌کنی و من نبودنت را، مسئله این است...

موهای تو واکنش پیچیده‌ای‌ست که باد به سیاهیِ بختِ من نشان می‌دهد...

اعتراف کنم تمام کِشیش‌ها عاشقت می‌شوند، من جهنم را ترجیح می‌دهم...

سر و ته این حرف‌ها را که بزنم، باز هم تویی که در سرم تهِ حرف‌ها را می‌زنی...

چرا هنوز سر از شعرهای دیگران درمی‌آوری؟ نکند ازینکه می‌نویسم زیباتر باشی...؟

قِلقِ موهات دستم آمده، بس که شعر می‌بافم، موهای تو دستاوردِ پیچیدهٔ شعرهای من است...

مادر سالخوردگی دخترکی تنهاست که عروسک‌هاش حرف می‌زنند، بزرگ می‌شوند، راه می‌افتند و می‌روند...

پیش بیا! این روزها بیشتر از همیشه به این پیشامد نیاز دارم...

کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی‌دهد...

در من ازدحام کرده‌ای، مثل جنگلی که درختانش نمی‌گذارند ببینمت...

دلم بهار می‌خواهد، عاشقم شو...!

بیدار شدم اما برعکس... حالا، در گذشته زندگی می‌کنم ملالی نیست بر عکس همیشه خوبم، تو هستی خاطرات‌مان هستند و من بر عکس تو عاشقم...

از این تلخ‌تر که من شراب کهنه‌ای باشم پشت تنهاییِ رَف...؟ ازین تلخ‌تر که سرنَکشی حتی جرعه‌ای از مرا...؟ من این کهنگیِ تلخِ بی تو را چه کُنم...؟