بریده‌هایی از کتاب ادواردو، مسافری از رم

«در شگفتم از آبادکنندهٔ سرای فانی و رهاکنندهٔ سرای باقی.»

گاه در ظلمت یا سردرگمی، نسیمی با رایحه‌ای خوش می‌وزد، نوری می‌تابد. راه برای تو روشن می‌شود. و اگر عاقل باشی، اگر سریع باشی، مسیر را شناسایی می‌کنی و راه خود را می‌یابی و من امشب آن‌را یافتم؛ راهی روشن...

گاه در ظلمت یا سردرگمی، نسیمی با رایحه‌ای خوش می‌وزد، نوری می‌تابد. راه برای تو روشن می‌شود. و اگر عاقل باشی، اگر سریع باشی، مسیر را شناسایی می‌کنی و راه خود را می‌یابی و من امشب آن‌را یافتم؛ راهی روشن...

جز با چشم دل نمی‌توان خوب دید. آنچه اصل است از دیده‌ها پنهان است. و فقط بچه‌ها می‌دانند که در جست‌وجوی چه هستند.»

باور داشت هر کس درون پیلهٔ زندگی خود، تلاشی درونی دارد و روزی باید پیله را بشکافد و مثل پروانه به پرواز درآید و انسان‌هایی که به آن پیله دل خوش می‌کنند و برای همیشه در آن می‌مانند، خود را از لذت پرواز محروم می‌کنند.

شاید بچه‌ها خیلی چیزها را بهتر از بزرگ‌ترها بفهمند؛ چون آن را با همهٔ حواسشان دریافت می‌کنند. یا شاید هم این بزرگ‌ترها هستند که وقتی بزرگ می‌شوند، خیلی چیزها را فراموش می‌کنند، ازجمله، کودکی‌شان را.

«او وقتی از ستاره‌اش دور شد تازه فهمید آنجا چقدر کوچک بوده است و دنیا چقدر می‌تواند بزرگتر باشد.»

کسی هرگز از جریان پر پیچ‌وخم رودخانهٔ زندگی خبر ندارد؛ رودی که گاه با شیب ملایم و آرام پیش می‌رود، گاه در برخورد با زمینی سخت، مسیرش را تغییر می‌دهد و گاه با چرخشی تند، از دره‌ای فرو می‌ریزد و کسی نمی‌تواند آن‌را متوقف کند؛

ما نیز مهاجریم و باید ضمن بهره بردن از دنیا، همواره برای کوچ، سبکبال باشیم و ادواردوی عزیز، جالب است که بدانی مولوی نیز، نزدیک به این تعبیر را از شیفتگان دنیا دارد و حکایت کسی را نقل می‌کند که بر لبهٔ چاهی پر از مار، معلق است و تنها امید او، شاخه‌ای است که موش‌ها به سرعت در حال جویدن آن هستند. زنبورانی نیز به گرد او پرواز می‌کنند، و در این میانه، او دست دیگرش را برای برداشتن عسلی که از کندویی آویزان است می‌گیرد که همین باعث سقوطش میشود.

شیفتگی به مادیات و ثروت‌اندوزی، حجابی است که ما را از دیدن زیبایی‌های دل‌انگیز زندگی بازمی‌دارد