بریده‌هایی از کتاب باخه یعنی لاک‌پشت

حوصله، عجیب‌ترین لغت زندگی من است

رابطهٔ عاطفی‌ای که مدام داری توش غر می‌زنی و گریه می‌کنی به درد نمی‌خوره. شادی‌هاش باید بیشتر از غم‌هاش باشه که مال تو نیست. پس ولش کن.

می‌خوای عزیز باشی یا گور یا گم شو.

هیچ‌جوره نمی‌خواهم فکر کنم که او یار و عشقی دارد. تنهایی او پناه من است. این خنده‌دارترین و غم‌انگیزترین جملهٔ عالم است، ولی محکم‌ترین خیال من.

از زندگی و گذشته که می‌گی مردم شروع می‌کنن راه‌حل دادن؛ یا راه‌کار هم ندن، شروع می‌کنن از بدبختی‌های خودشون گفتن.

نوشتم آنچه بر تو می‌گذرد، حاصل چیزی‌ست که در تو می‌گذرد.

حوصله، عجیب‌ترین لغت زندگی من است

فکر کنم صبور بودنم را از بابا یاد گرفته‌ام. یک بار هم یواشکی به من گفته بود: «شورانگیزم درست رو بخون، برو از پیش من و مامانت. اینجا واسهٔ تو هیچ چی نداره، جز نفرت مادرت از من.» گفته بود: «مامانتم بی‌تقصیره ها. از دست داداشاش زن من شد. بی‌عشق و علاقه. خواست از اونا فرار کنه. اونا محبت رو توی قلبش کور و کم‌رنگ کردن. بس که هر کدومشون یه ادا و فرمون جدید واسه‌ش صادر می‌کردن.»

آدمیزاد گوگِل نیست که تا دوتا حرف تایپ کنی، حدس بزنه. حرف رو باید گفت. انگار بعضی حرفا از دهن یکی دیگه بیشتر توی ذهن می‌شینه.

کچل دراز حتماً امشب پیش دوستی، رفیقی رفته. یا پیش مادری، خواهری. هیچ‌جوره نمی‌خواهم فکر کنم که او یار و عشقی دارد. تنهایی او پناه من است. این خنده‌دارترین و غم‌انگیزترین جملهٔ عالم است، ولی محکم‌ترین خیال من.