من متوجه صدای ذهن قضاوتگر خودم شدم و یاد گرفتم بهجای باور حرفهای آن، صرفاً مشاهدهاش کنم. دیگر نکوشیدم تجاربم را کنترل کنم، بلکه با کنجکاوی، علاقه و مهربانی با آنها روبهرو شدم. کمکم احساس راحتی بیشتری کردم و بهجای تلاش برای «درست انجام دادن کار»، خودم را در تمرین مراقبهام رها کردم. من دریافتم که تمرین ذهن-آگاهی هم دقیقاً همین است؛ یعنی تمرین است، نه تقلا برای رسیدن به کمال.
احسان رضاپور
«هر اتفاقی که برای تو افتاده، دیگر افتاده و رفته. مسئله این است که حالا چطور میخواهی با آن روبهرو شوی؟»
احسان رضاپور
پرورش نگرش حاکی از مهربانی و شفقت، «معجون مخفی» ذهن-آگاهی است.
برای روشنگری بیشتر، بهتر است بگویم این نگرش مهربانی به معنی شل و ول بودن یا سرپوش گذاشتن روی مسائل دشوار نیست. برعکس، این راهی است برای به عهده گرفتن مسئولیت کامل و حقیقی عواطفمان، افکارمان و اعمالمان. ما یاد میگیریم که بهجای سرزنش و یا احساس گناه، درک کنیم و شفا ببخشیم.
احسان رضاپور
من اغلب اوقات احتیاج دارم تمرین صبر کنم. هر بار که پیش از واکنش نشان دادن به کسی یا چیزی مکث میکنم و نفس عمیق میکشم، هم گذرگاه عصبی صبر را رشد و پرورش میدهم و هم گذرگاههای بیصبری واکنش غیرارادی را هرس میکنم. بهراستی این یعنی بازی برنده – برنده!
احسان رضاپور
مهمترین کشف علوم مربوط به مغز در قرن بیستم -یعنی علم انعطافپذیری عصبی یا ترمیم مغز- حاکی از آن است که مغز ما در سراسر عمرمان مدام تغییر میکند. شما هر چند سال که داشته باشید، همیشه میتوانید گذرگاههای عصبی سالم و جدید در مغزتان بیافرینید و گذرگاههای قدیمی و ناسالم را کنار بگذارید.
احسان رضاپور
ذهن-آگاهی باعث اتصال عمیقتر ما به ارزشها و احساساتمان میشود.
Saeedian
هنگام حضور در برابر رنج انسانی دیگر، شفقت بهصورت عاطفهٔ مثبت در مغزمان ثبت میشود، درحالیکه همدلی بهصورت درد ثبت میشود.
Saeedian
«هر اتفاقی که برای تو افتاده، دیگر افتاده و رفته. مسئله این است که حالا چطور میخواهی با آن روبهرو شوی؟».
پروانه