بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد پنجم)

«تو یاد می‌گیری ذات انسان یه بازیه

اون‌ها معتقدن بریان آخرین نوجوان وفادار به الجنه.

گفتم: «ماه، شاهدِ زمینه.» لبخند غمگینی زد. «شاعرانه‌ست.»

«مرگ سریع زیرمجموعهٔ ترحم قرار می‌گیره. باید از تو درس عبرت درست کنیم. ما یه قفس میمون فقط مخصوص تو می‌سازیم و تو باقی عمرت رو اون‌جا می‌گذرونی.»

تو باید بیشتر از همه بدونی که هیچ شفقتی در حق پادشاهان نمی‌شه. پادشاهان یا روی تخت سلطنتن یا توی قبر. هیچ استثنایی هم وجود نداره

«چه‌طور باید کاری کنم که از هم متنفر بشن؟» «با این شروع می‌کنی که بهشون یاد بدی در حقشون بی‌عدالتی شده و این بی‌عدالتی رو خودشون در حق همدیگه انجام دادن. این‌که اون‌ها قربانی‌ن و تشویقشون کنی تا قربانی‌بودنشان رو بپذیرن.»

کوئنتین سرخ شد. «ببخشین قربان. فقط داشتیم... مسخره‌بازی درمی‌آوردیم.» هتچ گفت: «اگه هر احمقی یه تاج بذاره، اون وقت همه پادشاه می‌شن.»

گفتم: «تو بعضی وقت‌ها بدجنس می‌شی.» خندید و جواب داد: «همه همین‌طورن. فقط بعضی‌ها این خصلتشون رو بهتر از بقیه مخفی می‌کنن.»

«مأمورهای الجن مادربزرگ ندارن، اون‌ها متولد نشدن؛ از تخم دراومدن و اسم هم ندارن. فقط الجن.»

من حتی از روح هم عجیب‌وغریب‌تر بودم.

کوئنتین بدون این‌که به بالا نگاه کند گفت: «نگهبان جهانی برگزیده ولچ. یه‌کم بااحترام صحبت کن. حالا اون چی شده؟» از زمانی‌که هتچ مسئولیت‌های بیشتری به کوئنتین محول کرده بود، او بیشتر نگران دستورالعمل‌ها و فرمان‌ها شده بود. ولی این مسئله فراتر از اصول فرمالیته بود. اِگ ولچ یکی از بهترین دوستان هتچ بود. طی اولین سال‌های اقامت کوئنتین در آکادمی، ولچ به او گلف و اسکی یاد داده بود و گاهی اوقات برای آخر هفته به شکار برده بود. ولچ برای کوئنتین مثل یک پدر بود.

وقتی هتچ خوشحال نباشه، یه‌سری افراد کشته می‌شن