بریده‌هایی از کتاب صحیفه‌ی سجادیه

۸) ستایش برای خدایی‌ست که اگر در برابر نعمت‌های پیاپی که بر بندگانش ارزانی داشته و بخشش‌های مکرّر که در حقّ آنان به اتمام رسانده، ستایش خود را به ایشان نمی‌آموخت، از نعمت‌هایش بهره می‌بردند و سپاسش به جای نمی‌آوردند، و از روزی‌اش فراخی می‌جستند و شکرانه آن نمی‌گزاردند. ۹) در این صورت، از مرزهای انسانی پا به وادی حیوانی می‌نهادند، و آنگونه می‌شدند که خدا در کتابِ استوار خود فرمود: ﴿آنان مثل چارپایان‌اند، نه بیشتر، بلکه گمراه‌ترند.﴾ [فرقان / ۴۴]. ۱۰) ستایش برای خداست که ما را با خود آشنا کرد، و شیوه سپاسگزاری از خود را به یادمان آورد، و درهایی از علمِ به پروردگاری‌اش را بر ما گشود، و ما را به اخلاص‌ورزیدن در توحیدِ خود راه نمود، و از انحراف و تردید درباره خویش نگاه داشت.

۴۱) بدرود، چه مشتاق بودیم به تو دیروز و چه آرزومند خواهیم بود به تو فردا!

۳) ای بی‌نیاز بی‌نیازان! اینک ما بندگانِ توایم در پیشگاهت، و من از همه محتاج‌ترم به [نگاه] ت. پس به توان‌گری‌ات، بینوایی ما را چاره‌سازی کن و به منع خویش، ناامیدمان مکن؛ که اگر چنین کنی، آن را که از تو سعادت خواسته، شوربختی داده‌ای، و آن را که از احسانتْ چشمِ بخشش داشته، محروم ساخته‌ای.

۱) خدایا! اگر خواهی که ما را بیامرزی، این به زیاده‌بخشی توست، و اگر خواهی که ما را کیفر دهی، این نتیجه دادگری توست. ۲) پس به منّت خود بخششت را بر ما آسان کن و به عفوِ خود ما را از عذابت رهایی بخش؛ که ما را طاقتِ عدلِ تو نباشد، و بی‌گذشتِ تو، هیچ‌یک از ما را رستگاری نشاید.

ای آن‌که شگفتی‌های بزرگی‌ات به پایان نرسد!

خدایا! اگر خواهی که ما را بیامرزی، این به زیاده‌بخشی توست، و اگر خواهی که ما را کیفر دهی، این نتیجه دادگری توست