بریده‌هایی از کتاب خورشید حتماً می‌تابد

لازم نبود حتماً در بند اعدامی‌ها باشی تا احساس تنهایی کنی و می‌دانستم در همان لحظه، در تمام دنیا آدم‌هایی بودند که لبهٔ تختشان نشسته باشند و گریه کنند.

چطور می‌توانستم به کسی دربارهٔ ایمان بیاموزم درحالی‌که خودم آن را نداشتم؟

هیچ‌کس نمی‌تواند واقعاً معنای آزادی را بفهمد مگر اینکه آن را از دست بدهد.

دلم می‌خواست بدانم جایی در این دنیا هست که خورشید می‌تابد و مرگ نیمه‌شب به سراغت نمی‌آید و کیسه‌ای روی سرت نمی‌کشد.

اگر خدایی وجود داشت و فکر می‌کرد عیبی ندارد که من را زنده زنده به جهنم بفرستد، من او را نمی‌خواستم.

اگر خدا به آدم‌ها لطف می‌کرد پس آن‌ها را مجازات هم می‌کرد؟ دوست داشتم بدانم خدا برای چه داشت من را مجازات می‌کرد. چرا خدا به آن آدم لطف کرده بود اما من را پشت این ون انداخته و قل و زنجیر کرده بود؟

«و حقیقت تو را رها خواهد ساخت.»

نیاز داشتم با مادرم صحبت کنم.

فقط دلم می‌خواست به خانه برگردم.

زندگی من دست شما نیست و دستتون به روح من نمی‌رسه.

شاید مرگ من با صندلی الکتریکی باشه، اما به‌هرحال تو هم یه روز از این دنیا می‌ری. فقط یه چیز، من بعد از مرگم می‌رم بهشت. تو کجا می‌ری؟

خدایا بگذار عدالت را ببینیم. عدالت واقعی.

در هر صورت من به امید معجزه‌ای دعا می‌کردم و سعی داشتم اگر معجزه‌ای که منتظرش بودم اتفاق نیفتاد گله‌ای نکنم.

لحظه‌هایی هست که همهٔ زندگی‌ات را منتظر رسیدنشان می‌مانی.

ممکنه گاهی بتونن شکستت بدن، اما این به این معنی نیست که می‌تونن خردت کنن. قرار نیست چیزی که هستی و جوری که بزرگ شدی رو به خاطر هیچ‌کس تغییر بدی.

تنها راه جنگیدن با بی‌عدالتی جنگیدن از درون است.

تا جایی که می‌توانستم صاف نشستم. قصد نداشتم برای زندگی‌ام التماس کنم.

تنها چیزی که این وسط می‌تونست نگرانم کنه این بود که خدا رو هم از من بگیرین ولی نمی‌تونین.

نمی‌دونم خدا چه رنگیه اما این رو می‌دونم که همون‌قدری من رو دوست داره که شماها رو.

شما حقیقت رو نمی‌خواستین و دنبال قاتل واقعی هم نبودین. شما فقط یه متهم می‌خواستین.