بریده‌هایی از کتاب خورشید حتماً می‌تابد

مادرم همیشه می‌گفت اگر هنگام باخت در زمین کج‌خلقی و سروصدا کنی و جلوی تیم مقابل از خود ناراحتی نشان دهی، آن‌ها می‌فهمند که توانسته‌اند ناراحتت کنند و در این صورت انگار دو بار باخته‌ای

هیچ‌کس با قلبی آکنده از نفرت وارد بهشت نمی‌شه.»

بعد از همهٔ چیزهایی که از سر گذراندم، دوست دارم باور کنم که بیشتر از همه این انتخاب‌های ما هستند که زندگی‌مان را برای همیشه تغییر می‌دهند.

دقایقی قبل از نیمه‌شب پنجم ژوئن، جلوی در سلولم ایستادم. کفشم را درآوردم و شروع کردم به ضربه‌زدن به میله‌ها و سیم‌ها. می‌خواستم هنری بشنود. می‌خواستم بداند تنها نیست. می‌دانستم کِی سرش را تراشیدند و وقتی مولد برق روشن شد صدایش را شنیدم. بلندتر به میله‌ها زدم، همهٔ زندانی‌های ردیف خودمان و سایر ردیف‌ها هم همین کار را کردند. برای هنری هیز به میله‌هایمان زدیم. سیاه یا سفید، مهم نبود. می‌دانستم هنری ترسیده و تنها بود. می‌دانستم می‌ترسید به خاطر کارهایی که کرده بود بعد از بند اعدامی‌ها جهنم در انتظارش باشد. تا می‌توانستیم به میله‌ها زدیم و فریاد کشیدیم، پانزده دقیقهٔ تمام. آن‌قدر فریاد کشیدم که گلویم درد گرفت و صدایم خفه شد. فریاد کشیدم تا هنری بداند برایم اهمیت داشته است.

«واقعاً متأسفم که مادرت رو از دست دادی، باید یه‌طور دیگه به ماجرا نگاه کنی. حالا یه نفر رو تو بهشت داری که می‌تونه پیش خدا از پرونده‌ت دفاع کنه.» چند دقیقه‌ای سکوت برقرار شد، بعد شگفت‌انگیزترین اتفاق ممکن افتاد. در شبی تاریک در خالی‌ترین و غیرانسانی‌ترین جای دنیا یک نفر خندید. یک خندهٔ واقعی. با شنیدن آن صدا فهمیدم شاید آلاباما بتواند آزادی و آینده‌ام را از من بدزدد اما هرگز نمی‌تواند روح، انسانیت و از همه مهم‌تر شوخ‌طبعی‌ام را از من بگیرد.

می‌دانستم آخرین، بهترین و تنها امیدم قرار بود وکیلم باشد. زندگی‌ام در دست او بود، چون معلوم شده بود قضیه این نیست که من را اشتباهی گرفته‌اند. آن‌ها اشتباه نمی‌کردند بلکه داشتند صحنه‌سازی می‌کردند که یک فرد بی‌گناه را اعدام کنند. و حاضر بودند برای انجام این کار دروغ هم بگویند.

کارکردن در فست‌فودی که مشتری‌های سفیدپوستش دوست ندارند یک سیاه‌پوست به غذایشان دست بزند چندان به مذاق خودم هم خوش نمی‌آمد. قسمت غم‌انگیز ماجرا این بود که برای بالارفتن در این دنیا، لازم بود از آن معدن‌ها پایین برویم و هرچه شغلمان خطرناک‌تر بود درآمدمان هم بیشتر.

خاک آلاباما پوشیده از خون، عرق و ترس افرادی مثل ما بود. افرادی که فقط به خاطر رنگ پوستشان، مجبورشان می‌کردند روی زمین دراز بکشند. این چیزی بود که نمی‌خواستم به آن عادت کنم. چیزی بود که هیچ‌وقت نباید برای کسی عادی می‌شد.

وقتی همهٔ دنیا شما را بد می‌دانند، سخت است به خوبی خود باور داشته باشید

«طاقت بیار. تسلیم نشو. سرتو بالا بگیر. ما اینجاییم. تنها نیستی. درست می‌شه.»

دلم برای این زندگی تنگ خواهد شد.

تو یه فانوس دریایی هستی. تو نوری. به اون شیطان احمق که بهت می‌گه تسلیم شو گوش نکن.

قبلاً دعا می‌کردم حقیقت آشکار شود، حالا دعا می‌کردم حقیقت شنیده شود.

پیروزی از آنِ کسانی است که بیشتر پایداری می‌کنند نه کسانی که سریع‌تر پیش می‌روند.

گاهی اوقات، زندگی آن‌قدر سخت و سنگین است که تنها راه چاره، خندیدن به همهٔ مسخرگی‌های آن است.

بعضی شب‌ها، فقط برای گریه‌کردن بودند.

من ترجیح می‌دم برای حقیقت بمیرم تا اینکه با دروغ زندگی کنم.

ظاهراً همیشه همه‌چیز به پول ختم می‌شد.

«سپس حقیقت را خواهی دانست و حقیقت تو را آزاد خواهد کرد.»

فهمیدم همهٔ چیزها نوعی انتخاب هستند. و سپری‌کردن روزهایم در انتظار مرگ اصلاً روش خوبی برای زندگی‌کردن نیست.