بریده‌هایی از کتاب پریشان موی و خاک‌آلود

دلم هوای «حرم» کرده است می‌دانی دلم هوای دو رکعـت نماز بالاسر

یکی از اتّفاقات مهمّی که بعد از شهادت امام حسین (ع) رخ داد، گریستن آسمان‌ها و زمین بود؛ ر

پیرامون اشکِ بر آن حضرت است. اشکی که به فرمودهٔ امام صادق (ع) حقّی است بر گردن ما و هیچ عذری برای نریختن آن پذیرفته نیست. اشکی که سبب خشنودی خدای متعال است. اشکی که ریختنش صله‌ای است بر زهرای اطهر و باعث یاری آن حضرت است. اشکی که ریختن آن ادای حق و عطای مزدی است بر رسول خدا و اهل‌بیت گرامی‌اش (ع). امام صادق (ع) در ضمن حدیث بلندی به زراره فرمودند: مَا مِنْ بَاکٍ یَبْکِیهِ إِلَّا وَ قَدْ ... وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَدَّی حَقَّنَا. هیچ چشمی نیست که بر حسین بن علی (ع) بگرید مگر آنکه به رسول خدا (ص) صله داده و حق ما اهل‌بیت (ع) را ادا کرده است.

هنگامی‌که «امامت» ما را شناختی آنچه می‌خواهی از اعمال نیک انجام بده، کم یا زیاد، از تو پذیرفته می‌شود.

کسی که درگاه تو را گم کرده، کیست؟ خدای متعال پاسخ داد: کسی که امام زمانش را نمی‌شناسد و بعد از اینکه او را شناخت، از او غایب است، کسی که به آیین دین خود آگاه نیست. شریعتش را و راه بندگی پروردگارش را به او یاد بدهی و طریق جلبِ رضایت خدا را به او بشناسانی

آن کارمندی که در اداره‌ای کار می‌کند، اگر با خود این‌گونه بگوید: من کار می‌کنم و از آن کم نمی‌گذارم تا مالی که برای اهل خانه می‌برم حلال باشد، این خود اولویّت دادن امام معصوم بر نفس است. چراکه نفس من، مرا به کم‌کاری می‌خواند و رضایت امام زمان (ع) در این است که من طبق تعهّدم برای آن اداره کار کنم تا مال و حقوق من حلال باشد.

ای ابراهیم! بی‌تابی و جزعِ تو را در عزای امام حسین (ع) به‌جای بی‌تابی در کشته‌شدن فرزندت اسماعیل- اگر او را با دست خود قربانی می‌کردی- پذیرفتم و بالاترین درجاتِ پاداش مصیبت‌زدگان را بر تو واجب کردم.

چشمی که بیشتر به خودش «گریه» دیده است فردا کنـار فاطمه با آبروتر است

بعد از رسول «حرمت» آل عبا شکست پیشانی حسین به سنگ جفا شکست

ریّان بن شبیب می‌گوید: روز اول محرّم خدمت امام رضا (ع) رسیدم. حضرت فرمودند: ای پسر شبیب! آیا امروز را روزه گرفته‌ای؟ عرض کردم: خیر. فرمودند: امروز همان روزی است که حضرت زکریّا (ع) در دعای خود، خداوند متعال را چنین خواند: (رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ) پروردگارا از جانب خود، نسل پاکیزه‌ای به من عطا فرما، به‌درستی که تو شنونده دعای دعاکنندگان هستی. سپس خدای متعال دعای او را اجابت کرد و به ملائکه فرمود تا به زکریّا (ع) ندا دهند، درحالی‌که در محراب به نماز ایستاده بود: خداوند، تو را به فرزندی به نام یحیی (ع) بشارت می‌دهد. سپس امام رضا (ع) فرمود: هرکس روز اول محرّم را روزه بگیرد، سپس دعا کند، خدای متعال دعای او را مانند دعای حضرت زکریّا (ع) مستجاب می‌کند.

ماه عزای اشرف اولاد آدم است پرچم به اهتزاز درآمد، «محرّم» است

سپس خداوند به فرشتگان می‌فرماید: هَلُمُّوا الصُّحُفَ الَّتِی فِیهَا الْأَعْمَالُ الَّتِی لَمْ یَعْمَلُوهَا! کارنامه‌ای که در آن اعمالِ انجام نشده، ثبت شده است را بیاورید. امام رضا (ع) فرمود: مؤمنان آن کارنامه را می‌خوانند و می‌گویند: به عزتت سوگند! که تو خود می‌دانی ما هیچ‌یک از این اعمال را انجام نداده‌ایم! خداوند ارحم‌الراحمین می‌فرماید: صَدَقْتُمْ نَوَیْتُمُوهَا فَکَتَبْنَاهَا لَکُمْ ثُمَّ یُثَابُونَ عَلَیْهَا راست می‌گویید! امّا شما نیّت انجام دادن آن کارها را داشتید و ما آن اعمال را برای شما ثبت کردیم. آن‌گاه ثواب آن اعمال به آن شخص داده می‌شود.

وَیْلٌ لِأَوْلَادِ آخِرِ الزَّمَانِ مِنْ آبَائِهِم! وای بر کودکان آخرالزمان از دست پدرانشان! عدّه‌ای گفتند: ای پیامبر خدا! منظور شما از پدران مشرکشان بود؟! پیامبر خدا فرمودند: خیر. مِنْ آبَائِهِمُ الْمُؤْمِنِینَ؛ لَا یُعَلِّمُونَهُمْ شَیْئاً مِنَ الْفَرَائِضِ وَ إِذَا تَعَلَّمُوا أَوْلَادُهُمْ مَنَعُوهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُمْ بِعَرَضٍ یَسِیرٍ مِنَ الدُّنْیَا. فَأَنَا مِنْهُمْ بَرِی‌ءٌ وَ هُمْ مِنِّی بِرَاءٌ. -بلکه- از پدران مؤمنشان که چیزی از واجبات را به فرزندان خود نمی‌آموزند و چون فرزندانشان- بخواهند- خود بیاموزند، آنان را باز می‌دارند و نسبت به آنان از (داشتن) مال اندکی از دنیا راضی می‌شوند. من، از آنان بیزارم و آنان، از من بیزارند.

امام باقر (ع) این مفهوم را این‌گونه بیان می‌فرمایند: لَا یُقْبَلُ عَمَلٌ إِلَّا بِمَعْرِفَةٍ وَ لَا مَعْرِفَةَ إِلَّا بِعَمَلٍ وَ مَنْ عَرَفَ دَلَّتْهُ مَعْرِفَتُهُ عَلَی الْعَمَلِ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْ فَلَا عَمَلَ لَهُ. هیچ عملی بدون معرفت و شناخت پذیرفته نمی‌شود و هیچ معرفتی هم بدون عمل نخواهد بود و هرکسی معرفت داشته باشد، معرفتش او را به عمل راهنمایی می‌کند و هرکسی معرفت ندارد، عملی هم ندارد.

ه‌واقع هر آنچه از ظلم و شرارت، افعال قبیح و ناپسند، دامن‌گیر بشریّت است، ریشه در ظلم آن ظالمان دارد. به فرمودهٔ امام صادق (ع): عَدُوُّنَا أَصْلُ کُلِ شَرٍّ وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ کُلُّ قَبِیحٍ وَ فَاحِشَةٍ. دشمنان ما ریشهٔ هر بدی هستند و هر کار زشت و ناپسندی از شاخه‌های (درختِ) آن‌هاست

خوشا به حال شیعیان ما! آن‌هایی که در زمان غیبت قائم آل محمّد (ص) به ریسمان ولایت ما چنگ زده و بر دوستی ما و بیزاری‌جستن از دشمنان ما ثابت‌قدم باشند. آن‌ها از ما هستند و ما نیز از آن‌هاییم. ما را به امامت قبول کرده‌اند و ما آن‌ها را به شیعه بودن پذیرفته‌ایم. پس خوشا بر احوال آن‌ها، به خدا سوگند! آن‌ها در روز قیامت در درجات ما، همراه با ما هستند.

تعجّب است از گروهی که ادّعا می‌کنند شیعهٔ ما هستند، ولی آن‌گونه که گفته می‌شود، کسی در میانشان هست که در تمام عمرش، از سر جفا، سستی، ناتوانی و تنبلی، یک‌بار هم به زیارت قبر حسین (ع) نمی‌آید. هشیار باشید که-به خدا سوگند-اگر ترک‌کنندهٔ زیارت، فضیلت (ثوابِ) آن را می‌دانست، سستی و تنبلی نمی‌کرد. سلیمان می‌گوید: به حضرت عرض کردم: فضیلت آن چیست؟ فرمود: فضیلت و خیر فراوانی دارد. بدانید که اولین ثمره و نتیجه‌ای که به او می‌رسد، آمرزش گناهان گذشته است و به او گفته می‌شود: عمل خود را از سر بگیر.

امام صادق (ع) می‌فرمایند: اگر یکی از شما در سراسر عمرش حج به‌جا آورد، امّا به زیارت قبر حسین بن علی (ع) نرود، حقّی از حقوق پیامبر اکرم (ص) را به‌جا نیاورده است. زیرا حقّ حسین (ع)، تکلیفی است از جانب خدای متعال و بر هر مسلمانی واجب است

به‌درستی که برای هر امامی، پیمانی بر گردن دوستان و پیروانش است و همانا از مصادیق وفای به عهد و نیکو ادا کردن آن، زیارت قبور ایشان است. پس همهٔ کسانی که از روی شوق و رغبت و به خاطر تصدیق به آنچه ایشان مایل‌اند، زیارتشان می‌کنند، اهل‌بیت (ع)، شفیع آن‌ها در روز قیامت خواهند بود.

(اللّهم) وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ تَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِکَ وَ تُعِزُّ بِهِ نَصْرَ وَلِیِّکَ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِنَا غَیْرَنَا فَإِنَّ اسْتِبْدَالَکَ بِنَا غَیْرَنَا عَلَیْکَ یَسِیرٌ وَ هُوَ عَلَیْنَا عَسِیرٌ. (خدایا) ما را در زمرهٔ کسانی قرار ده که دین خود را به کمک آن‌ها پیروز می‌کنی و ولیّ خود را به‌وسیلهٔ ایشان نصرت می‌دهی و غیرِ ما را به‌جای ما قرار نده؛ چراکه این کار برای تو آسان است امّا بر ما، سخت و دشوار است.