بریده‌هایی از کتاب هاروکی موراکامی، خیال پرداز واقع گریز

افرادی را می‌شناسم که می‌گویند «من هنرمندم، خیلی خلاقم، با مردم عادی فرق دارم.» اما من حرف این آدم‌ها را باور نمی‌کنم. من دوست دارم عجیب‌وغریب و خارق‌العاده بودن را در مردم عادی یا در منظره‌ای عادی، یا در زندگی روزمرهٔ عادی ببینم.

برخی مردم هنر را انتخاب می‌کنند چون می‌خواهند افرادی استثنایی باشند. اما من فکر می‌کنم بهترین افرادی که با هنر سروکار دارند درمی‌یابند که صرفاً افرادی معمولی هستند.

کتابخانه – دست کم برای من – جایی برای کشف درهایی است که رو به دنیایی گشوده می‌شوند که آن سوی دیگر قرار دارد.

خاطره مهم‌ترین دارایی انسان‌هاست. مثل یک‌جور سوخت است؛ می‌سوزد و آدم را گرم می‌کند.

ج و ه: کتاب‌های شما با مسائلی سروکار دارند که خیلی شبیه مسائل مخمل آبی است. یک مرد عادی در مکان‌های بسیار طبیعی چیزهای غیرعادی پیدا می‌کند. ه م: ما در ژاپن دیوانهٔ تویین پیکس هستیم. آن اتاق با پرده‌های قرمز و کوتولهٔ رقصان را یادتان است؟ وقتی دربارهٔ ضمیر ناخودآگاه فکر می‌کنم چنین اتاقی در ذهنم است. چیزی عجیب و خاص در وجود آدم هست. دیوید لینچ هم آن را می‌شناسد و به همین دلیل ما هر دو می‌توانیم آن تصاویر را خلق کنیم، تصاویری یکسان.

آدم در بدنش گیر افتاده، در تمایلات و گرایش‌هایش.

من آرزو دارم طبیعت این دنیا را، با سرزندگی و پتانسیل بی‌حدش، در رمان‌هایم منعکس کنم.

یک داستان خوب شنوندگانش را می‌برد به آن‌سوی دیواری که این دنیا را از آن دنیای دیگر جدا می‌کند.

خب، شما بدنتان را در اختیار دارید و ذهنتان را، و این دو با هم کار می‌کنند. اما گاهی ذهنتان این‌طور حس می‌کند: «خیلی عجیب است. چرا من در این بدن گیر افتاده‌ام؟» آدم در بدنش گیر افتاده، در تمایلات و گرایش‌هایش.