بریده‌هایی از کتاب رسم حضور

«هنگامی که به دیدن یکی از مسئولان عالی‌رتبه می‌رویم، چقدر در حرکات و گفتار خود دقت داریم؟ تاحدی‌که نگاه خود را هم از او برنمی‌گردانیم! چرا؟ چون در حضور این مقام هستیم و ما در محضر او هستیم و ما را می‌بیند. آیا ما همین مراقبت را در محضر امام رضا (ع) داریم؟! امام «عین الله الناظرهٔ» (چشم بینای خدا) است. مؤمن همچنانکه خدا را ناظر می‌داند، واسطه خدا را هم حاضر و ناظر می‌داند. همه زیارات مورد تأیید هستند، زیارت جامعهٔ کبیره را بخوانید.

آیت‌الله بهجت می‌فرمود: من کسی را می‌شناسم که چون دید اطراف ضریح حضرت ثامن‌الحجج (ع) خیلی شلوغ است و دوست داشت که بوسه‌ای به ضریح بزند، با چند صلوات راه برای او باز شد و خیلی راحت رفت بوسید و برگشت. از این سخن فهمیده شد که خودشان را می‌گویند.

یک شب آیت‌الله گلپایگانی را خواب دیدم که فرمود: آقا سیدمحمدعلی چه می‌شود در یک سال دو مرتبه به زیارت امام رضا (ع) مشرف شوی؟ گفتم: آقا، نمی‌توانم؛ چون امسال باید به حج مشرف شوم و به همان یک‌بار بسنده کنم. ایشان فرمود: حالا که قصد داری به حج مشرف شوی، سفارشی برایت دارم: «در مدینه غسل می‌کنی و از طرف امام رضا (ع) به زیارت قبر پیامبر| مشرف می‌شوی تا ثواب زیارت امام رضا (ع) را نیز برده باشی.» وقتی در مدینه بودم، روز دوم باز آیت‌الله العظمی گلپایگانی را به خواب دیدم که فرمود: «دو شبانه‌روز است آمده‌ای و هنوز نایب‌الزیاره امام رضا (ع) نشدی!»

نزدیک که رفتم، دیدم حال عجیبی دارد، با دقت فهمیدم زیر لب می‌گوید: «آقاجان! شما بفرمایید بنشینید، خسته می‌شوید!» پرسیدم: با کی حرف می‌زنید؟! گفت: «با امام رضا (ع)! مگر نمی‌بینی! کنار ضریح ایستاده و کسانی که وارد حرم می‌شوند، یک دستی بر سر آن‌ها می‌کشد!»

با اینکه به توصیه پزشک روزهای استراحتش بود، ولی با اصرار عازم مشهد شد. وقتی برگشت، به ایشان گفتم: بالاخره به مشهد رفتید! فرمود: «پسرم! جز مشهد کجاست جایی که آدم بتواند درد دل‌هایش را بگوید و درمانش را هم بگیرد؟!»

«توفیق زیارت ربطی به پول‌داشتن ندارد؛ زیرا چنانچه پروانه‌ها در شمع می‌سوزند، آیا در شمع‌بودن حضرات معصومین (ع) اشکال است یا پروانه‌بودن ما؟ پس چرا برخی جواب سلام را از خود آنان شنیده‌اند و ما این‌گونه نیستیم؟! معلوم نیست که پول‌دار پروانه این شمع می‌شود یا بی‌پول، لکن هرچه هست، در اثر جذب و انجذاب محبت است.»