بریده‌هایی از کتاب عاشقانه‌ی مرگ

-=«منو تو جفتمون خوب می‌دونیم که دلیلی واسه دست و پا زدن ندارم.»

-«نه. نمی‌فهمم. دوست داشتن یه زنو نمی‌فهمم.»

دستانش را گره کرده روی میز گذاشت.

آدم به خاطر کسی که دوستش داره می‌تونه خیلی از رفتارهای آزاردهنده رو ترک کنه

حس می‌کرد دیگر نخواهد توانست بخندد.

-=«بی‌معرفت دلت واسه من تنگ نشد؟؟»

-=«تا کی می‌خوای ادای بی رحمارو درآری؟» -=«تو تا کی می‌خوای خودتو گول بزنی که من اینی که می‌بینی نیستم؟»

و لبخند برلبانش نقش بست

-=«همیشه همه جا بالاخره یه سری آدم هم هستن که مورد اعتماد نباشن. احتیاط همیشه شرط عقله.»

با لبخند به او سلام داد.

این چنین اسیر مرگ شده است...

هرچه می‌جست اثری از تصویر غم‌هایش نبود.

دوس داشتن رو باور نکن

-=«قایقی خواهم ساخت... خواهم انداخت به آب... دور خواهم شد از این خاک غریب...»

مردا عین آهن ربااند. هرچی دورترشی بیشتر سمتت میان. اگه ثابت بایستی اونان که خودشونو بهت می‌رسونن. فقط کافیه تحمل داشته باشی

-=«می‌دونی با چه ذوق و شوقی از کلهٔ سحر پی جمع و جورکردن برنامهٔ امشب بود؟

تو تا همیشه وقت نداری واسه دوست داشتن

گشایش چشم‌ها او را از خواب کسالت‌بار نیم روزی به اتاق بی حوصله و افسرده‌اش منتقل نمود.

در دو استکان چای ریخت.

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم