بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ‌دراز

ای راستی بابا جون امیدوارم شما مشروب‌خور نباشید الکل دشمن کبد است

تنها عاملی که مانع از قورباغه جمع کردن من می‌شود اینست که در این‌جا هیچ قانونی جمع کردن قورباغه را منع نکرده است.

می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم

حقیقت اینست که من بیماری تنهایی دارم

من از مردمی که می‌نشینند و رو به آسمان می‌کنند و چشم‌ها را در چشم‌خانه می‌گردانند و می‌گویند: «خواست خدا چنین بوده است» درحالی‌که یقین دارند چنین نیست خیلی عصبانی می‌شوم.

هر چه سالی سرگرم‌کننده و مهربان است، ژولیا برعکس. خدا می‌داند ناظم چقدر در انتخاب هم‌اتاق‌ها کج‌سلیقگی به خرج می‌دهد، سالی از همه چیز می‌خندد، ژولیا از همه چیز خسته می‌شود و حوصله‌اش سر می‌رود و هرگز سعی نمی‌کند اندکی هم‌آهنگی نشان دهد. وی عقیده دارد همین‌قدر که انسان اسمش پندلتن شد او را بدون چون و چرا به بهشت برین هم راه می‌دهند. گمان می‌کنم من و ژولیا از روز اول دشمن یکدیگر خلق شده‌ایم. لابد منتظرید حالا دیگر یک قدری راجع به درسم بنویسم.

بدون شک بابا خوشی‌ها عادلانه تقسیم نشده.

بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند، مسابقه‌ی دو گذاشته‌اند، می‌‌خواهند به هدفی که در افق دوردست است برسند و درحالی‌که نفسشان به شماره افتاده می‌‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند. آن‌وقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی‌تفاوت است.

دلم می‌خواهد به درس و کار پشت کنم و به دشت و صحرا بگریزم و به طبیعت پناه ببرم. وه که چقدر دشت و صحرا پرماجراست! و لذت زندگی در آمیختن با این ماجراهاست نه نوشتن آن‌ها در کتاب.

«آن‌قدر در دنیا چیزهای جوراجور هست، که یقیناً همه ما مثل پادشاه سعادتمند خواهیم بود.» و این راست است. دنیا پر از شادی است، در صورتی که هر چه پیش آید انسان قبول کند. فقط سرِّ موفقیت در اینست که انسان کم‌توقع باشد

آدم هوس چیزهایی که مزه‌اش را نچشیده هرگز نمی‌کند، ولی بعد از این‌که یک بار مزه‌ی نعمتی را چشید آن‌وقت دیگر محرومیت از آن مشکل است.

بابا من سِرّ خوشبختی را پیدا کرده‌ام و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه حداکثر استفاده را کرد.

چون برای به این صفحات آمده بود تصمیم می‌گیرد که سری به برادرزاده‌اش بزند

من با این فلسفه که یأس و نکبت و غم قوای اخلاقی را تقویت می‌کنند مخالفم. افرادی که سعادتمند و خوشحال هستند که مهر و محبت می‌بخشند، من به اشخاص بدبین و از زندگی بیزار ایمان ندارم، امیدوارم بابا شما به زندگی بدبین نباشید.

من انشاء نثر لاتین می‌خوانم. من آن را می‌خوانده‌ام، من آن را خواهم خواند، من درصدد هستم که آن را بخوانم . امتحان من زنگ هفتم روز سه‌شنبه اجرا می‌شود و من یا باید قبول بشوم یا بترکم، بنابراین نامه‌ی آینده‌ی من یا از جودی صحیح و سالم و خوش و شنگول است یا از تکه‌‌پاره‌های جودی بینوا.

با من سِرّ خوشبختی را پیدا کرده‌ام و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه حداکثر استفاده را کرد. من می‌‌خواهم هر ثانیه از زندگیم را خوش باشم و می‌خواهم وقتی که خوش هستم بدانم که خوش هستم.

بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند، مسابقه‌ی دو گذاشته‌اند، می‌‌خواهند به هدفی که در افق دوردست است برسند و درحالی‌که نفسشان به شماره افتاده می‌‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند. آن‌وقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی‌تفاوت است.

«آن‌قدر در دنیا چیزهای جوراجور هست، که یقیناً همه ما مثل پادشاه سعادتمند خواهیم بود.» و این راست است. دنیا پر از شادی است، در صورتی که هر چه پیش آید انسان قبول کند. فقط سرِّ موفقیت در اینست که انسان کم‌توقع باشد؛

می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم.

وقتی که کسی عقیده به تقدیر داشته باشد طبیعی است که می‌نشیند و می‌گوید: «هر چه خدا بخواهد همان است.»