بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ‌دراز

، من معتقدم که مهم‌ترین خصوصیت آدمی قوه‌ی تخیل و تصور است، برای این‌که آدم می‌تواند خودش را به جای دیگری فرض کند. این خصوصیت آدم را مهربان و دلسوز و فهمیده می‌کند و من معتقدم که باید این صفت را در اطفال تقویت کرد

به نظر من بچه‌ها باید یاد بگیرند که هر کاری را با عشق و علاقه انجام دهند نه به خاطر وظیفه‌شناسی.

کاش می‌توانستم کمی از این نسیم جان‌بخش و این منظره‌ی روشن برایتان بفرستم.

دنیا پر از شادی است، در صورتی که هر چه پیش آید انسان قبول کند. فقط سرِّ موفقیت در اینست که انسان کم‌توقع باشد؛

وقتی که آدم به شخصی، محلی، یا روش مخصوصی در زندگی عادت کرد و ناگهان آن را از دست داد یک جای خالی در دل آدم باقی می‌گذارد،

حقیقت‌گویی را به رعایت ادب مقدم می‌دارد

ما قدر شوخی‌ها و بذله‌گویی‌های خودمان را خوب می‌دانیم. شوخی‌های بزرگ مهم نیستند، اصل اینست که آدم بتواند از یک موضوع کوچکی خوش باشد

می‌خواهم وقتی که خوش هستم بدانم که خوش هستم.

من تصمیم گرفته‌ام که سر راه بنشینم و توده‌ای از خوشی‌های زندگی را ذخیره کنم، خواه نویسنده بزرگی بشوم یا نشوم

آدم هوس چیزهایی که مزه‌اش را نچشیده هرگز نمی‌کند، ولی بعد از این‌که یک بار مزه‌ی نعمتی را چشید آن‌وقت دیگر محرومیت از آن مشکل است.

به نظر آن‌ها آن‌چه را دلشان طلب کند دنیا مدیون آ‌ن‌هاست. شاید هم واقعاً همین‌طور است، برای این‌که دنیا این دین را قبول دارد و در ادای آن کوتاهی نمی‌کند، ولی این دنیا از روز اول ثابت کرده است که به من دینی ندارد. من حق ندارم بدون اعتبار قرض کنم

جوانی کاری به سال و ماه ندارد مهم اینست که انسان زنده‌دل و پرنشاط باشد

شما را به خدا به یاد من باشید، من خیلی تنها هستم و دلم می‌خواهد یک نفر به یاد من باشد.

علت این‌که من جواب رد به او دادم این نبود که او را دوست نمی‌داشتم بلکه چون او را دیوانه‌وار دوست می‌داشتم قبول نکردم، می‌ترسیدم در آینده پشیمان بشود و من طاقت تحمل این را نداشتم

در عوض کتاب‌های معمولی بخوانم و این خیلی لازم است برای این‌که ۱۸ سال توخالی پشت سر گذاشته‌ام که بایستی آن را پر کنم. من حالا می‌فهمم که چقدر از قافله عقب هستم.

راجع به مذهب با سمپل‌ها صحبت‌کردن خالی از خطر نیست. خدای آن‌ها (که دست‌‌نخورده از اجداد خویش به ارث برده‌اند) نظرتنگ، غیرمنطقی، بی‌عدالت، خسیس، منتفم و متعصب است. شکر خدا که من هیچ خدایی را از هیچ‌کس به ارث نبرده‌ام. من آزادم که خدای خود را آن‌طور که دلم می‌خواهد مجسم و انتخاب کنم. خدای من، مهربان، بخشنده، دلسوز، چیزفهم اتفاقاً خیلی هم شوخ است.

باید تنها پشت به دیوار بزنم و با دنیا مبارزه کنم. هر گاه راجع بدان فکر می‌کنم نفسم بند می‌آید و سعی می‌کنم که راجع به آن فکر نکنم و به تظاهرکردن ادامه دهم.

اثر جای زخمی که بر دلم نشسته از بین نخواهد رفت.

«چاره چیست باید ساخت.

ما بر گذشته پرده می‌کشیم و از نو شروع می‌کنیم