بریده‌هایی از کتاب محمد سعید

آدم آن وقتی که به دنیا می‌آید چشمش به جهان باز می‌شود. ولی چشم من با قرآن به جهان باز شد.

آدم گاهی فکر می‌کند برای سختی‌ها باید شکر کند. من همیشه شکر کرده بودم. من به اندازهٔ سختی‌ها خوشبختی داشتم و همیشه چه توی نشیب زندگی، چه توی فراز آن الحمدلله گفته‌ام. ولی یک جایی هست که صبح از خواب بیدار می‌شوید و می‌بینید انگار همه چیزتان را از دست داده‌اید، در یک آن بی‌چیزترین آدم روی زمین‌اید. می‌بینید اولین چیزی که دارید از دست می‌دهید همان الحمدلله‌هاست، همان شکرها. این دیگر یک سختی یا یک نشیب معمولی نیست. این یک جور پرت شدن است. یک جور تمام شدن

قرآن برای ما یک جوری بود که جهان ما با آن معنا می‌شد و رنگ می‌گرفت.

فکر می‌کنید خوشبختی یعنی چه؟ برای من خوشی و خوشبختی همین بود. زیر سایهٔ ایمان بودن.