بریده‌هایی از کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب

پسرک زیر لب گفت: «فهمیدم واسهٔ چی اینجاییم.» موش کور پرسید: «واسهٔ کیک؟» پسرک گفت: «واسهٔ دوست‌داشتن.» اسب گفت: «و دوست‌داشته‌شدن.»

پسرک گفت: «گاهی فکر می‌کنم شما بیشتر از خودم بهم باور دارین.» اسب گفت: «تو هم بالاخره به ما می‌رسی.»

«بیشتر موشِ‌کورهای پیری که می‌شناسم آرزو می‌کنن کاش کمتر به ترس‌هاشون گوش می‌کردن و بیشتر به رؤیاهاشون توجه می‌کردن.»

«به‌نظرت مدرسه‌ای برای یادنگرفتن هم هست؟»

«اغلب بخشیدن خودت سخت‌ترین نوع بخشیدنه.»

پسرک پرسید: «کِی از همیشه قوی‌تر بودی؟» «وقتی جرئت کردم ضعف‌هام رو نشون بدم.»

موش کور گفت: «اینکه با خودت مهربون باشی از بهترین انواع مهربونیه.»

«فقط همین یک قدم را بردار...» «افق خودش مراقب خودش است.»

«اینکه بقیه چطور باهات رفتار می‌کنن نباید معیار ارزش تو باشه.»

پسرک پرسید: «اگه قلبمون زخمی شد چی‌کار کنیم؟» «با دوستی و همدردی و زمان باندپیچی‌ش می‌کنیم، تا اینکه دوباره با امید و خوشحالی بیدار بشه.»

موش کور پرسید: «بهترین کشفت توی زندگی چی بوده؟» پسرک جواب داد: «اینکه من کافی‌ام، همین جوری که هستم.»

«وقتی احساس می‌کنی کنترل چیزهای بزرگ از دستت خارج شده ... روی چیزی که عاشقشی و صاف جلوته تمرکز کن.»

اسب گفت: «ما چیزی در مورد فردا نمی‌دونیم. تمام چیزی که لازمه بدونیم اینه که همدیگه رو دوست داریم.»

«زندگی سخته. ولی مطمئن باش کسی دوستت داره.»

موش کور گفت: «بزرگ‌ترین توهم اینه که فکر کنیم زندگی باید بی‌نقص باشه.»

«بعضی وقت‌ها بلندشدن و ادامه‌دادن کار شجاعانه و شکوهمندیه.»

اسب گفت: «درخواست کمک به‌معنی تسلیم‌شدن نیست.» «به‌معنی اینه که حاضر نیستی تسلیم بشی.»

پسرک پرسید: «شجاعانه‌ترین حرفی که تا حالا زده‌ای چی بوده؟» اسب گفت: «کمک.»

«اغلب بخشیدن خودت سخت‌ترین نوع بخشیدنه.»

موش کور گفت: «اینکه با خودت مهربون باشی از بهترین انواع مهربونیه.»