بریده‌هایی از کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب

اسب گفت: «هیچی بهتر از مهربونی نیست. آروم و بی‌صدا فراتر از همهٔ چیزهای دیگه‌ست.»

موش کور گفت: «اگه همین‌جوری توی این تله بمونی خودت می‌میری.» به‌خاطر همین، موش کور با دندان‌های کوچکش طناب‌ها رو جوید و پاره کرد.

به نظر من طبیعت قدری شبیه زندگی است: گاهی ترسناک، اما همیشه قشنگ.

«اشک‌ها به دلیلی سرازیر می‌شن و نشونهٔ قدرت تو هستن نه ضعفت.»

اغلب بخشیدن خودت سخت‌ترین نوع بخشیدنه.

«درخواست کمک به‌معنی تسلیم‌شدن نیست.» «به‌معنی اینه که حاضر نیستی تسلیم بشی.»

«کِی از همیشه قوی‌تر بودی؟» «وقتی جرئت کردم ضعف‌هام رو نشون بدم.»

طبیعت قدری شبیه زندگی است: گاهی ترسناک، اما همیشه قشنگ.

موش کور گفت: «گاهی دوست دارم بگم عاشق همه‌تونم. ولی می‌بینم برام خیلی سخته.» پسرک گفت: «واقعاً؟» «آره، واسهٔ همین یه چیز دیگه می‌گم، مثلاً می‌گم خوشحالم که همه‌مون با هم اینجاییم.»

روباه گفت: «راستش رو بگم، اغلب فکر می‌کنم چیز جالبی برای گفتن ندارم.» اسب گفت: «راستش رو گفتن همیشه کار جالبیه.»

پسرک پرسید: «کِی از همیشه قوی‌تر بودی؟» «وقتی جرئت کردم ضعف‌هام رو نشون بدم.»

به‌نظرت عجیب نیست؟ ما فقط می‌تونیم بیرونِ خودمون رو ببینیم، ولی تقریباً همهٔ چیزهای مهم درونمون اتفاق می‌افتن.»

به‌نظرت عجیب نیست؟ ما فقط می‌تونیم بیرونِ خودمون رو ببینیم، ولی تقریباً همهٔ چیزهای مهم درونمون اتفاق می‌افتن.»

این کتاب برای همه است. چه هشتاد سالتان باشد، چه هشت سال. گاهی فکر می‌کنم خودم هر دوی این‌ها هستم.

«وقتی احساس می‌کنی کنترل چیزهای بزرگ از دستت خارج شده ... روی چیزی که عاشقشی و صاف جلوته تمرکز کن.»

پرسید: «لیوانِ تو نصفش پره یا نصفش خالیه؟» پسرک گفت: «فکر کنم فقط از این خوشحالم که یه لیوان دارم.»

«بیشتر موشِ‌کورهای پیری که می‌شناسم آرزو می‌کنن کاش کمتر به ترس‌هاشون گوش می‌کردن و بیشتر به رؤیاهاشون توجه می‌کردن.»

«یه چیزی کشف کردم که از کیک بهتره.» پسرک گفت: «خالی نبند.» موش کور جواب داد: «راست می‌گم.» «خب، چیه؟» «بغل. موندگاری‌ش بیشتره.»

موش کور گفت: «معمولاً منتظر مهربونی می‌مونیم... ولی مهربونی با خودمون رو می‌شه همین الان شروع کنیم.»

«به‌نظرت بزرگ‌ترین راه هدردادن وقت چیه؟» موش کور گفت: «اینه که خودت رو با بقیه مقایسه کنی.»