بریده‌هایی از کتاب ژوزه مورینیو؛ رهبری به سبک آقای خاص

رمز موفقیت در هر چیزی علاقه است. اگر در فوتبال موفق هستید، به‌دلیل آن است که عاشق فوتبال هستید. اگر در شغلی موفق هستید، مطمئنم که دلیلش عشق‌تان نسبت به این شغل است. و اگر یک خانوادهٔ موفق دارید، به این دلیل است که افراد خانواده عاشق همدیگر هستند. عشق اساس هر چیزی است.»

ترجیح می‌دهم به این موضوع لبخند بزنم و بگویم، حسادت به موفقیت‌ها، خودش بزرگ‌ترین ستایش از سوی آن‌هاست.»

لطفاً من را مغرور لقب ندهید، من قهرمان اروپا هستم و خودم را آقای خاص می‌دانم.

«فرصتی برای پشیمانی نیست، نمی‌توانید به عقب بازگردید و چیزی را تغییر دهید. قطعاً بعضی تصمیمات، رفتارها و برخی چیزها وجود دارند که اگر می‌توانستید، دوست داشتید آن‌ها را تغییر دهید ولی من حتی یک ثانیه هم در این مورد فکر نکرده‌ام، چراکه امکانِ انجام این کار وجود ندارد.»

مورینیو به‌شدت مشتاق بود تا کنار تیمش باشد و هر طور شده سعی کرد تا جریمه یوفا را دور بزند؛ او چندین ساعت قبل از بازی وارد رختکن تیمش شد و درست قبل از پایان مسابقه، درون یک سبد رخت‌شویی مخفی شد و از رختکن خارج شد.

اگر همه‌چیز بر علیه‌تان پیش رفت، اگر ناکام ماندید و نتوانستید پیروز شوید، حداقل نشان دهید که برای کسب بِرد، هر آنچه در توان داشتید به معرض نمایش گذاشتید.

تلاش می‌کند هر سناریوی ممکن را امتحان کند تا مطمئن شود تیمش برای هر احتمالی، آماده است.

وقتی پیش از بازی، به کنفرانس خبری می‌روم، ازنظر من بازی قبل از شروع کنفرانس آغاز شده است. و وقتی بعد از پایان مسابقه به کنفرانس خبری می‌روم، ازنظرم بازی هنوز تمام نشده است.

وقتی از کاری لذت می‌برید، موهای‌تان نمی‌ریزد، گواردیولا مویی روی سرش ندارد، او از فوتبال لذت نمی‌برد.

«نه، آن‌طور که دیگران می‌خواهند، ما برای ایستادن در رتبه دوم، سوم یا چهارم جام نمی‌خواهیم. ما این را نمی‌خواهیم! من می‌خواهم تیمم این حس را داشته باشد که فقط یک قهرمان وجود دارد و اگر در ردهٔ دوم قرار گیریم، دیگر قهرمان نیستیم!»

واقعیت این است که همیشه شکست وجود دارد، همیشه موانعی پیش روی راه وجود دارند، اما مورینیو همیشه به‌عنوان کسی شناخته می‌شود که سخت می‌بازد. او بازنده خوبی نیست.

«خیلی‌ها عادت دارند بگویند: به زمین بروید و از بازی لذت ببرید، بله این درست است؛ ولی درعین‌حال من پیش از بازی می‌گویم: به زمین برویم و وظیفه‌مان را انجام دهیم.»

واقعاً نمی‌توانستم مصاحبه را در شرایطی بهتر از آن تصور کنم و البته رونالدو اصلاً شبیه آن چیزی که فکر می‌کردم، نبود. باید اعتراف کنم که تصور داشتم رونالدو آدم مغروری باشد که در رفتارش جدی است و مصاحبه با او کار سختی است. اما کاملاً در اشتباه بودم. رونالدو اهل شوخی بود، همچنین آدم متواضع، صادق و مهربانی بود. با هم عکس یادگاری گرفتیم و حتی بعد از مصاحبه نیز به صحبت کردن با هم ادامه دادیم. واقعاً تحت تأثیر او قرار گرفتم.

اجازه داد تا آنتونی، یک کارت حافظه را در کامپیوتر دفترش وارد کند و تمام برنامه‌های تمرینی و آماده‌سازی تیمش را کپی کند. ژوزه بعداً به من توضیح داد که: «هرکسی می‌تونه اونا رو داشته باشه. من برنامه‌ها و متدهای تمرینی‌ام رو به همه می‌دم ولی مغزم رو به هیچ‌کس نمی‌دهم.» منظور مورینیو این بود که تمام آن برنامه‌ها یک چیز هستند و ذهنی که بتواند از آن برنامه‌ها، عناوین قهرمانی خلق کند، یک چیز کاملاً متفاوت است. ضمن اینکه ژوزه اضافه کرد: «در هر صورت برنامه‌های تمرینی را هرسال عوض می‌کنم!»

من و آنتونی در مجموعه تمرینی رئال مادرید حضور پیدا کردیم، ما روی بالکن ایستاده بودیم و حین خوردن قهوه و کیک، تمرینات رئال مادرید را مشاهده می‌کردیم. تمام ستاره‌های مادریدی‌ها حاضر بودند: کریستیانو رونالدو، آنخل دی ماریا، کریم بنزما، لوکا مودریچ، مسوت اوزیل، گونزالو هیگواین، سرخیو راموس، په‌په و کاسیاس. همگی‌شان سخت تمرین می‌کردند و البته هیچ‌کس بهتر از رونالدو نبود. عزم و اراده‌اش مشهود بود، حتی بعد از پایان تمرین هم، به‌طور انفرادی به تمریناتش ادامه می‌داد.

مارک هالسی یک داور برجسته انگلیسی بود که توانسته بود بر سرطان مری غلبه کند و از شهرتش برای حمایت از بیماران سرطانی استفاده می‌کرد. من مارک را می‌شناختم بنابراین با او تماس گرفتم تا به وی اطلاع بدهم که روزنامه ۲۰۰۰ پوند به وی اعطا خواهد کرد و این به مدد مورینیو است. مارک خیلی خوشحال شد و به من گفت که ژوزه در طول دوران درمانش با او در تماس بوده است، موضوعی که البته من از آن بی‌خبر بودم. فکر هم نمی‌کنم خیلی‌ها آن را می‌دانستند. تصور نمی‌کنم افراد زیادی از کارهای خوبی که مورینیو به‌دور از توجه عموم انجام می‌دهد، مطلع باشند.

وقتی برنده می‌شوید، تصور نکنید اکنون یک تیم کامل هستید و درعین‌حال، وقتی بازنده می‌شوید نباید تصور کنید که هیچ ارزشی ندارید.»