بریده‌هایی از کتاب پرسش‌های مهدوی

«اگر شیعیان ما ـ که خداوند آن‌ها را به طاعت و بندگی خویش موفق بدارد ـ در وفای به عهد و پیمان الهی اتحاد و اتفاق می‌داشتند و عهد و پیمان را محترم می‌شمردند، سعادت دیدار ما به تأخیر نمی‌افتاد و زودتر به سعادت دیدار ما نائل می‌شدند...»

امام از کار آن‌ها گره گشایی نموده

امام جواد (ع) که در هنگام شهادت پدر، نُه یا هفت ساله بود و به این جهت، امامتش مورد تردید برخی از شیعیان واقع شد؛ اما وقتی آن حضرت به سؤالات فراوانی که از سوی افراد مختلف از موافق و مخالف مطرح گردید، پاسخ گفت، همه تردیدها در مورد امامت ایشان برطرف شد

امیرمؤمنان (ع) فرمود: «در انتظار فرج باشید و از رحمت خدا ناامید نشوید، زیرا محبوب ترین کارها نزد خدا، انتظار فرج است... و کسانی که به انتظار صاحب امر ما نشسته‌اند همانند کسانی هستند که در راه خدا به خون خویش آغشته‌اند»

امام عصر اروحنا فداه نیز فرموده‌اند: «هریک از شما باید کاری کند که با آن به محبت ما نزدیک شود»

توبه از خطاها و گناهان

از جمله وظایف ما نسبت به امام دعا برای تعجیل در ظهور هم هست زیرا خود مولا فرموده: برای آن بسیار دعا کنید که در همین دعا کردن گشایشی برای شماست

امام عصر ارواحنا فداه، در این روزگار تنها کشتی نجات و پناهگاه امن برای در امان ماندن از وسوسه‌های شیطان است. کسی که در سایه‌سار امام قرار گیرد، شیاطین جرأت نزدیک شدن به او را نخواهند داشت

نگران مباش! این موضوع تازه‌ای نیست؛ از روز اول که آیین تو متولد شد یعنی از چهارده و نیم قرن قبل، دائماً با چنین حملاتی روبه‌رو بوده و در مقابل این حملات، برقرار و پایدار مانده و دوام آورده تا امروز! این هجوم‌ها نه تنها جلو رشد و گسترش آیین تو را نگرفته بلکه موجب گرایش بیشتر مردم و روشنفکران به آن شده و اکنون بیش از یک چهارم مردم جهان یعنی حدود دومیلیارد نفر به آن باورمندند.

«لابد می‌فرمایید این سؤال هم قدیمی است که امام در غیبت کبری وقتی که نماینده و کارگزار مشخصی هم ندارد، چگونه امامت می‌کند و پیشوایی دینی خود را انجام می‌دهد؟»؛ گفتم: جناب نوید، البته که قدیمی است زیرا پس از دوران هفتادساله غیبت صغری که کارگزاران امام، رابط مردم و امام بودند؛ با شروع غیبت کبری که امام کارگزار خاصی را معین نمی‌نمود، این سؤال برای همه پیش می‌آمد که امور دینی خود را چگونه با امام تنظیم نماییم و نزد چه کسی برویم؟ نوید گفت: خوب، پاسخ چه بود؟ گفتم: چند راهکار معین گردید: نخست اینکه به جای سازمان وکالت، سازمان فقاهت تعیین شد؛ به این معنا که فقیهان واجد شرایط، مرجع پرسش‌های دینی مردم معرفی شدند تا با پیروی از آراء فقهی آنان، مشکلات شرعی مردم برطرف شود. این فقیهان نیز افراد مشخصی مثل کارگزاران عصر غیبت صغری، نبودند بلکه هرکه شایسته نام فقیه (یعنی آگاه و متخصص و کارشناس احکام دین) در هر شهر و دیاری باشد، محل مراجعه مردم تعیین گردید...