بریده‌هایی از کتاب سفر به شهر آزادی

دوست داشتند واقعیات، مطابق حقایق باشد؛ دشمن دشمن باشد و دوست، دوست! دشمن دوست‌نما را دیر می‌شناختند.

در زندگانی انسان لحظات فراوانی وجود دارد که روح تحت تأثیر محیط حاکم و شرایط ساعت و یا براثر عمل نیکی که انجام می‌دهیم دارای یک انبساط و وسعت و انشراح می‌گردد، به اصطلاح شفاف می‌شود؛ یعنی هرچه که خداوند به تعبیر قرآن بار گناه را از آدمی برگیرد "و وضعنا عنک وزرک" دل به انشراح، انبساط و پذیرش فوق‌العاده‌ای می‌رسد؛ "الم نشرح لک صدرک". مراتب این انشراح به میزان پاکی و دوری از گناه بستگی دارد و شاید بزرگترین گناه برای انسانها دل‌بستن به غیر از ذات اقدس او می‌باشد و در این لحظات بحرانی همچون آنانی که در کشتی نشسته و دچار توفان شده‌اند، آن زمان که دل از کلیهٔ علایق غیر از خدا بریده می‌گردد و فقط به وجه جلاله روی می‌آورد، بر اثر همین توجه، آن پذیرش فوق‌العاده، آن انشراح و انبساط معنوی حاصل می‌گردد.

از قادر متعال خواهانم که به لطف خویش، ما را از هر لغزش قلبی و قلمی باز دارد که تمامی امور به حیطهٔ قدرت اوست.

هرچند که سالیانی است که جنگ خاتمه یافته است؛ اما "تا زمانی که قطره خونی از زخمی می‌چکد، هنوز آن جنگ ادامه دارد".

مبادا با مرگ سینه‌ها و زبانهای ناقل، خاطرات و تجربیات هم بمیرند!