بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ سؤالی که در دهه‌ی بیست سالگی باید از خود بپرسید

برای پیداکردن جواب‌های درست و مناسب، اول‌ازهمه باید سؤالات درست و مناسب پرسید. به‌نظرم در دههٔ بیست‌سالگی هیچ‌چیز بااهمیت‌تر و قدرتمندتر از پرسیدن سؤالات درست و مناسب نیست.

معمولاً بزرگ‌ترین ترس‌هایمان به آن اندازه که ما بزرگش کرده‌ایم ترسناک نیستند.

مؤثرترین آموزش برای پیداکردن شغل موردعلاقه در مدرسه صورت نمی‌گیرد بلکه سرِ کار حاصل می‌شود.

آه‌وناله‌کردن آدم را به جایی نمی‌رساند؛ مثل غار پرپیچ‌وخمِ تاریکی می‌مانند که شما را در خود فرو می‌برد. باید آه‌وناله را کنار بگذاریم. نباید گول بخوریم. چالش‌های واقعی بسیاری برای مواجه‌شدن در زندگی وجود دارد که بهتر است به آنها رسیدگی کنیم. باید دست از نابودکردن خودمان برداریم.

وقتی صبح را با بی‌حالی آغاز کنید احساس خستگی می‌کنید و مدام فکر می‌کنید در زندگی هیچ پیشرفتی نصیبتان نشده است. مثل این است که قلعهٔ شنی‌تان را بیش‌ازحد نزدیک به اقیانوس ساخته باشید. هربار که امواج به ساحل می‌آیند و برمی‌گردند، قسمتی از آن را با خود می‌شویند و می‌برند. به‌جای ساختن دوبارهٔ قلعه، آن را به جایی بهتر انتقال دهید. انجام یک کار بزرگ، ترسناک است و انجام‌ندادن کار بزرگ به‌خاطر ترس، ترسناک‌تر است!

«دست از پیداکردن فرد مناسب بردارید و روی فرد مناسب‌شدن تمرکز کنید. البته این به آن معنا نیست که وقتی در سوپرمارکت درحال قدم‌زدن هستید چشمانتان را ببندید و به هیچ‌کس نگاه نکنید، یااینکه شما یک فرد کاملاً آماده و فوق‌العاده برای یک رابطه هستید. خوبی خوبی را جذب می‌کند. هرچه درست‌تر و مناسب‌تر باشید رابطه‌تان درست‌تر و مناسب‌تر خواهد بود.»

چند سال پیش تنها یک هفته با تسلیم‌شدن و دست‌کشیدن فاصله داشتم. برای رسیدن به رؤیایم خیلی تلاش کرده بودم، درد و سختی کشیده بودم و هرچیزی که می‌دیدم انگار به صورتم سیلی می‌زد و فریاد می‌کشید که دست از رؤیایت بردار. و درعین‌حال، چیزی به من می‌گفت صبر داشته باش. همه‌چیز در اطرافم می‌گفت که تسلیم‌شدن انتخابی منطقی و درست است، اما در اعماق وجودم می‌دانستم که امواج این تسلیم‌شدن در آینده‌ای که قادر به دیدنش نیستم تأثیری گسترده‌تر خواهد گذاشت. من برای گفتن حقیقت و ایجاد شور و شوق و امیددادن به دیگران می‌نوشتم و اگر دست از نوشتن می‌کشیدم، بدون‌توجه به اینکه آیا کسی کتابم را می‌خواند یا نه، تمام آن امواج را ازبین می‌بردم.

نمی‌توانید تسلیم شوید و دست بکشید. نه از رؤیاهایتان، نه از علایقتان، نه از دیدی که به زندگی دارید و هربار گسترده‌تر از دنیای واقعی می‌شود. نمی‌توانید اِلسای درونتان را بیدار کنید و بعد خیلی راحت رهایش کنید و به هرکس که رؤیاهایی که داشتید را یادتان انداخت تکه‌های یخ پرتاب کنید. مهم نیست که رؤیاهایتان نسبت به جایی که الان هستید چقدر دور هستند. مهم نیست که مسیر رسیدن به آن چقدر سخت است. مهم نیست که درحال‌حاضر چقدر غیرواقعی به‌نظر می‌رسند. نمی‌توانید تسلیم شوید و دست بکشید.

هیچ‌وقت به چیزی که می‌خواهی نمی‌رسی چون هیچ‌وقت دنبالش نرفتی.

گم‌شدن ممکن است همان‌جایی باشد که خودتان را پیدا می‌کنید.

بسیارخوب، پس همهٔ ما به کسی نیاز داریم که به او بگوییم کجا داریم می‌رویم. دربارهٔ گم‌شدن و کشف‌کردن زیاد حرف زدم، اما بااین‌وجود نباید تنها در این راه قدم برداریم. شجاعت زیادی می‌خواهد که بگویی چه‌زمانی شجاعتت را ازدست می‌دهی. باید آن‌قدر شجاع باشیم که در را باز کنیم و به دیگران اجازه دهیم داخل را ببینند. باید آن‌قدر شجاع باشیم که بدانیم می‌توانیم آسیب‌پذیر باشیم.

یکی از بهترین راه‌های فراموش‌کردن مشکلات این است که به دیگران کمک کنی مشکلاتشان را فراموش کنند و یکی از بهترین راه‌های داشتن آینده‌نگری این است که فراتر از خودت را ببینی. بنابراین، از خودت بپرس: امروز به چه کسی می‌توانم کمک کنم؟ تعداد کسانی‌که به کمک احتیاج دارند کم نیست.

عشق رقصی دونفره است که در آن هردو نفر باهم طبق ضربات آهنگ پیش می‌روند. هردو وزن یکدیگر را تحمل می‌کنند و با ریتم و قدم‌های یکدیگر پیش می‌روند. وقتی یکی از آنها تند یا آهسته حرکت کند، کل رقص متزلزل و خراب می‌شود.

لحظه‌ای که کسی که بودید را رها می‌کنید لحظهٔ حماسیِ آغاز جستجو برای خودِ واقعی‌تان است.

گاهی‌اوقات بزرگ‌ترین کار الهام‌بخشی که می‌توانید بکنید این است که در هنگام ناامیدی به کار و تلاشتان ادامه دهید.

وقتی از چیزهایی که به آنها وابسته بوده‌ایم دست می‌کشیم اتفاق عجیب و خاصی درونمان شکل می‌گیرد.

وقتی کسی از روی احساس قدرت عشق می‌ورزد خودش را به‌خوبی می‌شناسد و با صمیمیت و خالصانه به شما محبت می‌کند، بدون آنکه انتظار داشته باشد درمقابل برایش کاری انجام دهید.

چرچیل چنین گفت: «بیایید از روزهای تاریک صحبت نکنیم: اجازه دهید از روزهای روشن سخن بگوییم. این روزها روزهای سیاهی نیستند، بلکه روزهای بزرگی هستند؛ بزرگ‌ترین روزهایی که کشور ما به‌خود دیده است و همه باید به‌این‌خاطر سپاسگزار خداوند باشیم که به ما، همهٔ ما در هر بخشی از کشور، این اجازه را داده تا نقشی در به‌یادماندنی‌ساختن این روزها در تاریخ بشریت داشته باشیم.»

«آیا از اینکه نمی‌دانید چه می‌کنید ترسیده‌اید؟ عالی شد. همهٔ آدم‌ها همین‌طورند.»

آیا مثل گربه‌ای که داخل توالتش می‌خوابد من هم دارم زیر دوشِ ناامیدی خودم را غرق می‌کنم؟