بریده‌هایی از کتاب خاطرات زن مطلقه

تنها گناهی که مرتکب شدم این بود که من تلاش کردم طبق تفکراتم زندگی کنم، همان‌گونه که حرف می‌زنم همان‌گونه هم زندگی کنم، دو وجود متناقض در یک زن نباشم. اتفاق سنگینی ک

چرا بعضی از آداب و سنت‌های ما ظالم و ستمگر هستند، چرا بعضی از عادت‌ها و آداب و رسوم ما در حق زنان ظلم می‌کنند، مادرم با زیرکی می‌گفت جامعه به‌تدریج پیشرفت و تغییر می‌کند، این آداب و رسوم با گذر زمان عوض می‌شوند،

انسان چطور خودش را در زندان افکار، غم‌ها و کینه‌ها قرار می‌دهد تا سال‌های زیادی را به هدر دهد، همهٔ عمر را در پی سراب از دست می‌دهد، خودم را آزمایش می‌کردم تا ببینم واقعاً بهبود یافته‌ام یا نه! سخت‌ترین حوادث از ذهنم می‌گذشتند، بدون این‌که کوچک‌ترین اثری بر من بگذارند، احساس می‌کردم که دوباره متولد شده‌ام، گفتم تولد از زهدان دردها تولد حقیقی است. این نوع تولد قدرت دفع و پیشگیری از بیماری‌های خطرناکی مثل افسردگی، غم و ناامیدی را به شخص می‌دهد.

پس از سه سال جنگ و مبارزه با کینه، دیر از خواب بیدار شده بودم و لبخند بر لب پنجره را باز کردم و از اعماق وجود نفس کشیدم، از هوای تمیز و روح‌بخش سپیده‌دم نفس کشیدم، هوا بوی عسل می‌داد، حیرت کردم که این رایحه چطور در این هوای افسردهٔ پاییزی مرا در بر گرفت، به رایحهٔ زیبایی که آن را می‌بوییدم متمرکز شدم، بله بوی عسل می‌داد، مثل کسی که مریض است و دارد خوب می‌شود از جایم برخاستم و پریدم. حنجره‌ام با صدای تازه‌ای فریاد کشید، آن رایحه رایحهٔ شفا بود، دیدم خبری از نقطه‌های قرمزی نیست که زیر پوستم ایجاد شده و همهٔ وجودم را در بر گرفته بود، بالاخره معجزه رخ داد و بر نقطه‌های کینه پیروز شدم، بالاخره بر شعله غلبه کردم و رایحهٔ شفا و بهبودی که مثل عسل خوشبو بود در همه‌جا پیچید و اطرافم را غرق در خود کرده بود، بی‌توجه به سرما در ایوان ایستاده بودم، درک کردم اولین حقیقتی که کینه آن را از جلوی چشمانم برده بود جوانی بود.

شب چقدر برای آدم‌های نگران سخت است، شب برای آن‌ها به یک کشتی گمشده در یک دریای بزرگ بی‌ساحل تبدیل می‌شود،

کشف حقیقت می‌تواند مهم‌ترین هدفی باشد که انسان برایش تلاش می‌کند چون ما بیرون از دایرهٔ حقیقت و در سراب زندگی می‌کنیم، زندگی می‌کنیم ولی گول خورده‌ایم از این رو است که بهت‌زده می‌شویم، درد می‌کشیم و غافل‌گیر می‌شویم. اما وقتی همهٔ حقیقت را تجربه می‌کنیم چیزی غافل‌گیرمان نمی‌کند، چیزی وجودمان را به درد نمی‌آورد مگر این‌که خود حقیقت خیلی تلخ باشد و خودش ما را غمگین کند.

کشف حقیقت می‌تواند مهم‌ترین هدفی باشد که انسان برایش تلاش می‌کند چون ما بیرون از دایرهٔ حقیقت و در سراب زندگی می‌کنیم، زندگی می‌کنیم ولی گول خورده‌ایم از این رو است که بهت‌زده می‌شویم، درد می‌کشیم و غافل‌گیر می‌شویم. اما وقتی همهٔ حقیقت را تجربه می‌کنیم چیزی غافل‌گیرمان نمی‌کند، چیزی وجودمان را به درد نمی‌آورد مگر این‌که خود حقیقت خیلی تلخ باشد و خودش ما را غمگین کند.