بریده‌هایی از کتاب کی پنیر مرا جابه جا کرد؟

اگر تغییر نکنی، نابود می‌شوی.

سپس ناتان، انگار که با خودش صحبت کند، آهسته گفت: «من فکر می‌کنم مسئله این است که چه چیزی را باید رها کنیم و به سمت چه چیزی باید پیش برویم؟»

بعضی وقت‌ها اوضاع عوض می‌شود، و دیگر هیچ‌وقت مثل قبل نمی‌شود. به نظر می‌رسد که این یکی از همان وقت‌هاست. زندگی این است! زندگی پیش می‌رود. و ما هم باید با آن حرکت کنیم.»

«ولی آیا دقت کرده‌اید که وقتی اوضاع تغییر می‌کند، ما دلمان نمی‌خواهد عوض شویم؟»

«هو، هو، ما را ببین. یک کار را دوباره و دوباره انجام می‌دهیم، و تازه متعجبیم که چرا اوضاع بهتر نمی‌شود. اگر قضیه این قدر مسخره نبود، می‌توانست حتی بامزه‌تر از این باشد.»

مایکل تصدیق کرد: «همین‌طور است. گاهی اوقات حتی متوجه نیستیم که می‌ترسیم. من می‌دانم که آن موقع متوجه نبودم. وقتی بار اول داستان را شنیدم، از این سؤال خیلی خوشم آمد: «اگر نمی‌ترسیدی، چه می‌کردی؟»

هر وقت به مرز ناامیدی و دلسردی می‌رسید، به خودش یادآوری می‌کرد کاری که دارد انجام می‌دهد، هر چقدر هم در آن لحظه سخت و طاقتفرسا باشد، در واقع خیلی بهتر از باقی ماندن در آن وضع بی‌پنیری است. به جای این که اجازه بدهد حوادث بر او مسلط شود، خودش کارها را در دست گرفته بود.

وقتی بر تَرسَت غلبه کنی، احساس آزادی می‌کنی.

از خودم پرسیدم چطور می‌توانم بیشتر شبیه هو باشم و اشتباهم را ببینم، به خودم بخندم، تغییر کنم و بهتر عمل کنم.»

خودِ هو نمی‌دانست، اما به عقب کشیده شدنش به دلیل این بود که هنوز باورهای ترسناکش بر شانه‌اش سنگینی می‌کردند. هو از خود پرسید که هِم از جا تکان خورده یا هنوز به خاطر ترس و وحشتش فلج و بی‌حرکت است.