بریده‌هایی از کتاب باورهای بنیادین

امام رضا (ع)، همچنان با شور ادامه داد: امام چون آتشی است بر فراز تپه برای سرمازدگان و دلیلی است در تاریکی‌ها که هر که از آن جدا شود هلاک گردد. امام ابری است بارنده، بارانی است سیل‌آسا، آفتابی است فروزان و آسمانی است سایه‌بخش و زمینی است گسترده و چشمه‌ای است جوشنده و غدیر و باغی است، امام امینی است یار و پدری است مهربان و برادری است دلسوز و پناه بندگان خدا است در موقع ترس و پیشامدهای بد، امام امین خدای عزوجل است در میان خلقش و حجت او است بر بندگانش و خلیفه او است در بلادش و دعوت‌کننده به‌سوی خدا و دفاع‌کننده از حقوق خدای جل‌جلاله است. امام کسی است که از گناهان پاک است و از عیوب بر کنار است، به دانش مخصوص است و به حلم و بردباری موسوم؛ نظام دین است و عزّت مسلمین و خشم منافقین و هلاک کفّار؛ امام یگانه روزگار خود است؛

گفتم: نقش قلب نسبت به سایر اعضای بدنت چیست؟ گفت: همه اعضا با کمک و هدایت قلب است که وظایف خویش را انجام می‌دهند. گفتم: آیا اگر قلب نباشد همه آن‌ها از کار نمی‌مانند؟ گفت: بله. گفتم: خدا در بدن تو، اعضا را بدون رهبر نگذاشته چطور جهان را بدون رهبر و امام رها کند؟ امام قلب آفرینش است، بدون او تکوین و تشریع معطّل می‌مانند... او درمانده شد و در برابر این منطق تسلیم گردید و به ضرورت امام در آفرینش گواهی داد. امام او را نواخت و این شیوه بحث علمی با مخالفان و منکران را تأیید فرمود...