بریده‌هایی از کتاب جهاد خودکفایی

پیمودن راه‌های میان‌بُر روی تعمیر و نگهداری، سفارش مؤکد می‌کنم؛ امروز این وظیفه‌یی بسیار مهم برای شماست؛ فرصتی است برای بازسازی ابزار و تجهیزات و امکانات. این کار را با جدیت و با ابتکار دنبال کنید و آن‌چنان که از انسان‌های مصمم و با اراده و انقلابی‌یی مثل شما مورد انتظار است، راه‌های میان‌بُر را پیدا کنید و بپیمایید. همهٔ نیروهای مسلح در همه جای کشور، باید بازسازی ابزار و تجهیزات و نیز تعمیر و نگهداری را درس فراموش‌نشدنی و بسیار لازم خود تلقی کنند. شما استعداد دارید؛ این استعدادها باید در باب نیروهای مسلح، از جمله در این بخش که نقطهٔ مهم و حساسی است بُروز کند.

ملت ما، جوانان ما، زن و مرد ما نباید احساس کنند که دوران مجاهدت به پایان رسید، خطری ما را تهدید نمی‌کند. ممکن است خطر نظامی ما را تهدید نکند، همین‌جور هم هست. امروز ملت ایران به آن رتبه‌ای از اقتدار رسیده که خطرپذیری دشمنان خود را بسیار بالا برده، جرئت نمی‌کنند به این ملت تهاجم نظامی کنند؛ می‌دانند سرکوب خواهند شد؛ می‌دانند که این ملت مقاوم است. بنابراین خطر تهاجم نظامی بسیار پایین است؛ اما تهاجم فقط تهاجم نظامی نیست. دشمن به آن نقاطی متوجه می‌شود که پشتوانهٔ استقامت ملی ماست. دشمن وحدت ملی و ایمان عمیق دینی را هدف قرار می‌دهد. دشمن روحیهٔ صبر و استقامت مردان و زنان ما را هدف قرار می‌دهد؛ این تهاجم از تهاجم نظامی خطرناک‌تر است. در تهاجم نظامی شما طرفتان را می‌شناسید، دشمنتان را می‌بینید؛ اما در تهاجم معنوی، تهاجم فرهنگی، تهاجم نرم، شما دشمن را در مقابل چشمتان نمی‌بینید. هوشیاری لازم است..

۶. بهره‌گیری از همه استعدادها امروز جلوهٔ دیگری از ایمان و کارائی و حسن اداره و دلسوزی و صمیمیت را در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران مشاهده کردیم. این در حقیقت نمایشگر آن است که نیروی هوایی و ارتش جداً مصمم است پایه‌های استقلال خود که لازمهٔ اسلامی بودن آن است استوار و مستحکم کند. بهره‌گیری از همهٔ استعدادها و ابتکارها امکان خواهد داد که این روند مبارک تداوم یابد. بی‌شک باور به توانائی خود و احساس مسئولیت در برابر آیندهٔ ارتش، همهٔ دشواری‌ها را برطرف خواهد ساخت و مشاهدهٔ موفقیت‌های پیاپی، خستگی را از تن دست‌اندرکاران خواهد زدود... و اجر و ثواب الهی و سپاس نسل‌های آینده،‌ پایدارتر است.

۲. اتکا به نفس جنگی هم‌که ابرقدرت‌ها بر ما تحمیل کرده‌اند و انگیزه اصلی آن بغض ابرقدرت‌ها نسبت به انقلاب ما بود، نیز برای ما موهبت و برکت شد. ما را گرد هم جمع‌کرد. به ما توکل داد. به ما احساس استقلال و اتکاء به نفس داد. امروز ارتش ما احساس وابستگی نمی‌کند. امروز نیروی زمینی ما، نیروی هوایی ما، نیروی دریایی ما احساس می‌کنند که توانایی دارند خودشان را مستقل از ابرقدرت‌ها، به کارآیی لازم برسانند و بخش مهمی از این کارآیی را هم نشان داده‌اند.

۱۳. آن‌ها کجایند، شما کجایید نظام سلطه که به کمک زر و زور و به کمک سلاح و تهاجم نظامی تلاش کرده بود اختیار ملت‌ها را و کشورها را در سراسر دنیا در دست بگیرد و بباوراند که ملت‌ها بدون تکیهٔ به ابرقدرت‌ها و صاحبان زر و زور - که پشت سرشان هم کمپانی‌های صهیونیستی و غیر صهیونیستی صف کشیده بودند – نمی‌توانند راهی به عظمت و شخصیت و هویت و استقلال پیدا کنند، شما این را در هم شکستید.

۹. نجات از دوران تلخ اسارت هیچ‌کس منّتی بر سر ارتش جمهوری اسلامی ایران ندارد. هیچ‌کس دست ارتش را به سوی انقلاب و اسلام و نور هدایت نگرفته است و نکشیده است. همهٔ ما منّت‌پذیرِ انقلاب و اسلامیم. اسلام به گردن همهٔ ما حق دارد. انقلاب به گردن همهٔ ما حق دارد که ما را از دوران تلخ اسارت و وابستگی و بی‌حالی و عدم امکان بروز استعدادها و قبول سلطهٔ بیگانگان خارج نمود و به دورانی وارد کرد که اگر دشواری و سختی‌ای هم داشته باشد، در راه ایجاد یک دنیای بهتر و برای ایستادن روی پای خود است. ارتش از جملهٔ اجزایی از این ملت بود که با شوق خود، با پای خود، به میل خود، با ابتکار خود، با قبول خطرها، به سمت انقلاب آمد، انقلاب را در آغوش گرفت و در انقلاب حل شد و مظهر آن، روز نوزدهم بهمن ۱۳۵۷ بود.

۲۲. عزّت ملی، رسیدن به استقلال ملت ما را در طول سال‌های متمادی به یک ملت وابسته تبدیل کرده بودند؛ ملت ما را با تبلیغات پیوسته، از فرهنگ خود، از اعتماد به خود تهی کرده بودند؛ ملت ما را به خود بی‌اعتماد و ناامید کرده بودند. ملتی با این سابقهٔ تاریخی، در این موقعیت حساس جغرافیایی، با این همه استعداد انسانی و طبیعی نهفتهٔ در این سرزمین، تبدیل شده بود به وسیله‌ای برای استفاده و بهره‌برداری قدرت‌های بیگانه؛ مدتی انگلیس، بعد هم امریکا؛ اما این انقلاب ما را بیدار کرد؛ ما را به خود آورد؛ این همان حرکت عاشورایی بود.

اگر احساس خودکفایی در ما وجود نداشته باشد، پوسیده خواهیم شد.

۱۱. ما را تحقیر می‌کردند در همین پایگاه‌ها و مراکز تصمیم‌گیر و اثرگذار آن، امریکایی‌های درجهٔ چندم و نه برجستگانشان، حضور داشتند و در حقیقت فرمانروایی می‌کردند. فرمانده ایرانی بود؛ اما فرمانروا، آن کسی که ارادهٔ او بر همه چیز غلبه پیدا می‌کرد، یک خارجی، بیگانه و بی‌علاقهٔ به سرنوشت این کشور و این ملت بود. افسران و حتی اُمرا و جوان‌های ما را تحقیر می‌کردند و به آن‌ها نه در زمینه‌های فنی اجازهٔ درست فهمیدن می‌دادند، و نه اجازه اقدام و تصمیم‌گیری. ببینید برای یک ملت چقدر تلخ است که افرادی از آن سوی مرزهایش بیایند و برای تأمین منافع خودشان در اینجا حضور نظامی، سیاسی و مدیریتی پیدا کنند؛ نظر آن‌ها ملاک عمل و خواست‌شان تأثیرگذار باشد. این، وضعیتی بود که در ایران وجود داشت. شما امروز خیلی به‌دشواری می‌توانید آن وضعیت را حتّی تصور کنید، اما جوان‌های آن روز نیروی هوایی که دل‌های پاک و روشنی داشتند، ندای امام (ره) را که شنیدند، آن را با منطق صحیح و حق و احساسات خود و خواست‌های حقیقی‌شان منطبق یافتند.

در نهج البلاغه می‌فرماید: «انّ الجهاد باب من ابواب الجنّهًْ فتحه اللَّه لخاصّهًْ اولیائه»، این معنایش چیست؟ جهاد، مجاهدت در راه خدا و در راه حق دری از درهای بهشت است که خدای متعال این در را فقط برای خاصان اولیای خود گشوده است. یعنی جوانهای شما، شهیدان شما، عزیزان شما جزو خاصان اولیای الهی بودند که توانستند از این در عبور کنند. چرا خدای متعال این‌ها را خاصان اولیای خود می‌داند؟

ملت ایران راه‌های دشواری را طی کرده، از گردنه‌های سختی عبور کرده و بخش بسیار مهمی از راهِ رسیدن به قله را پیموده و به این قله خواهد رسید؛ این سرنوشت قطعی ملتی است که تلاش می‌کند و می‌داند چه‌کار می‌کند؛ می‌داند کجا می‌رود، و حرکت می‌کند. شما در این زمینه، سهم بسیار مهمی دارید.

جهاد، احساس تکلیف یک ملت وقتی معتقد به جهاد شد، در همهٔ میدان‌ها پیشرو است. جهاد فقط تفنگ به دست گرفتن نیست؛ جهاد این است که انسان خود را همیشه در میدان حرکت و مبارزه با مانع‌ها و مانع‌تراشها ببیند، احساس تکلیف کند، احساس تعهد کند؛ این می‌شود جهاد؛ جهاد اسلامی این است. جهاد گاهی با جان است، گاهی با مال است، گاهی با فکر است، گاهی با دادن شعار است، گاهی با حضور در خیابان است، گاهی با حضور در پای صندوق رأی است؛ این می‌شود جهاد فی‌سبیل‌اللَّه؛ و این است که یک ملت را رشد می‌دهد، طراوت می‌دهد، تازگی می‌دهد، امید می‌دهد و یک ملت پیش می‌رود.

مجاهدت فقط جنگیدن و به میدان جنگ رفتن نیست. کوشش در میدان علم، اخلاق، همکاری‌های سیاسی و تحقیق نیز برای مردم جهاد محسوب می‌شود. ایجاد فرهنگ و اندیشهٔ صحیح در جامعه نیز جهاد است. این‌ها، همه جهاد در راه خدا و جهاد فی سبیل الله است. طرف این جهاد، مستکبران، دشمنان و کسانی هستند که با اسلام، ایران، هویت، ملیت، اسلامیت و صفتهای اسلامی عناد و دشمنی دارند.

دشمن به آن نقاطی متوجه می‌شود که پشتوانهٔ استقامت ملی ماست. دشمن وحدت ملی و ایمان عمیق دینی را هدف قرار می‌دهد. دشمن روحیهٔ صبر و استقامت مردان و زنان ما را هدف قرار می‌دهد؛ این تهاجم از تهاجم نظامی خطرناک‌تر است. در تهاجم نظامی شما طرفتان را می‌شناسید، دشمنتان را می‌بینید؛ اما در تهاجم معنوی، تهاجم فرهنگی، تهاجم نرم، شما دشمن را در مقابل چشمتان نمی‌بینید. هوشیاری لازم است..

ملت ما را در طول سال‌های متمادی به یک ملت وابسته تبدیل کرده بودند؛ ملت ما را با تبلیغات پیوسته، از فرهنگ خود، از اعتماد به خود تهی کرده بودند؛ ملت ما را به خود بی‌اعتماد و ناامید کرده بودند. ملتی با این سابقهٔ تاریخی، در این موقعیت حساس جغرافیایی، با این همه استعداد انسانی و طبیعی نهفتهٔ در این سرزمین، تبدیل شده بود به وسیله‌ای برای استفاده و بهره‌برداری قدرت‌های بیگانه؛ مدتی انگلیس، بعد هم امریکا؛ اما این انقلاب ما را بیدار کرد؛ ما را به خود آورد؛ این همان حرکت عاشورایی بود.

تنها راه نجات ملت‌ها، اتّکای به خود، استقلال کامل و فراهم آوردن عناصر بقا و اقتدار در خود است؛ نه فقط اقتدار ظاهری و مادّی، بلکه اقتدار معنوی و روحی و فکری و ارادی. امروز شما جوانان عزیز یکی از بهترین فرصت‌ها را برای این کار در اختیار دارید و آن، محیط آموزش نظامی است. عزیزان من! به شما توصیه می‌کنم که از این فرصت جوانی حدّاکثر استفاده را در این مراکز نظامی بکنید: آموزش، تقویت اراده، تقویت جسم، تقویت روح، تقویت فکر و اندیشه و آمادگی کامل برای انجام دادن وظایف بزرگی که با آن مواجه هستید.

امروز فرصت بی‌سابقه و مناسبی برای شما ارتشیان کارآمد و میهن‌دوست و علاقمند به شرف این کشور است. شما در هر زمانی که قرار می‌گرفتید، امکان نداشت بتوانید آرزوی ایجاد یک ارتش مستقل، با شرف و سرافراز را مثل امروز در دل بپرورانید و به آن همت بگمارید. اگر شما امروز که انقلاب اسلامی ایران با این قدرت، حساسیّت و توان عظیم بی‌سابقه‌ای که چشم همه را در دنیا خیره کرده است، نتوانید ارتش کاملاً خودکفا و مستقلی بسازید، فردا نظامیان بعد از شما، شما را ملامت خواهند کرد.

۳. ثمرات اعتماد به نفس اعتماد به نفس ملی که باید در نخبگان یک کشور بروز کند، مهم‌ترین تأثیرش این است که حالت انتظار کمک و دستگیری از دیگران را از انسان می‌گیرد. ملتی که به خودش اعتماد ندارد، همیشه منتظر است برای او چیزی فراهم کنند و به او بدهند. وقتی منتظر بودید برایتان غذای آماده بیاورند، دیگر غذا درست نمی‌کنید؛ غذا درست کردن هم بلد نمی‌شوید. این یکی از خطرات عمده است، خیلی هم واضح است؛ یعنی چیز فلسفی پیچیدهٔ مشکلی نیست. اما همین شی‌ء واضح و سازوکار واضح برای عقب‌ماندگی کشور، گاهی از نظر ماها مورد غفلت قرار می‌گیرد.

۳. خودکفایی یک اصل پایه این رسالت بزرگی است، من اصرار دارم بر اینکه به همه بخش‌های نیروی هوایی و ارتش این معنا تفهیم شود که اصل خودکفایی باید به معنی یک اصل پایه مورد توجه قرار بگیرد. امکان دارد خودکفایی در خیلی از بخش‌ها با وضعی که دارند سازگار نباشد. ما باید چه کار کنیم؟ آیا این وضع را باید تحمل کرد و از مسئله خودکفایی باید گذشت و همواره محتاج بود؟ یا نه، در آن سازماندهی‌ها باید تجدید نظر کرد. یقیناً قسمت دوم به مانند. خودکفایی یک اصل است، هر بخش مسئولیت و کاری را دنبال می‌کند و در مجموعه جایگاهی دارد.

شما جوان‌ها، شما میانسال‌ها، شما افراد کارآمد. شما ذهن‌های خلاق، شما دل‌های علاقه‌مند، شما دست‌های کارآمد، بکوشید و فعالیت کنید. ما می‌خواهیم در مقابل دشمنان این ملت که قصد بلعیدن ملت ما را دارند، دست دراز نکنیم. کشورهای صنعتی بزرگ دنیا فکر کرده‌اند که نقطه ضعف‌ها را یافته‌اند؛ با خود گفته‌اند که نقطه ضعف این‌ها ابزار یدکی، وسائل اضافی و ابزار جنگی است، و ما این ابزارها را به آن‌ها نمی‌فروشیم. فکر می‌کردند، که ما در اولین روزهای جنگ از پا در خواهیم آمد، اما نمی‌دانستند که دل‌های مؤمن و دست‌های ماهر و ذهن‌های خلاق آنچه را که داریم برای ما نگه خواهند داشت