بریده‌هایی از کتاب رویاهای انقلابی

آرمانشهرِ حکومتی نوع خاصی از رؤیابینی صاحبانِ قدرت است. در این آرمانشهر، جمعی معدود زندگی دیگران را به‌گونه‌ای سامان می‌دهند که الزاماً به سعادت آنان نمی‌انجامد، بلکه آنها را برای تولید (کارخانه)، جنگ (ارتش)، یا حبس (زندان) سازماندهی می‌کند. نهادهایی که از دل این سازماندهی برخاست بر سلسله‌مراتب، انضباط، تقسیم‌بندی، نظم آهنین، برنامه‌ریزی عقلانی، محیط هندسی (خط تولید، پادگان، سلول زندان)، و نوعی رفاه‌گرایی استوار بود.

رؤیابینی آرمانشهری راهکاری روانی بود که بسیاری از مردمان مختلف آزموده بودند و از درکی برمی‌خاست که از نحوهٔ بقا (به‌عنوان یک کشور، یک ملت، یک قوم، یک فرهنگ) در محیط جغرافیایی و مادی‌فیزیکی‌ای داشتند که بقا و موفقیت را باتردید روبه‌رو می‌کرد. خیال‌پردازی اجتماعی و طراحی اجتماعی هر دو جایگزین‌هایی برای نظامی بود که به‌نظر می‌رسید نمی‌تواند دو چیزی را که برای سعادت انسان ضروری است