بریده‌هایی از کتاب فلسفه‌ی عشق

فقط کسانی که با یکدیگر ستیز کرده‌اند می‌توانند یکدیگر را درک کنند، و چون از دشمنی اولیه‌شان گذشته‌اند می‌توانند به وحدتی کامل دست یابند. آن‌ها توانسته‌اند بر بیزاریِ ذاتیِ انسان از جنس مخالف با موفقیت چیره شوند.

در تاریخ هیچ‌گاه پیشرفت در خط مستقیم وجود ندارد. همیشه بازمانده‌های گذشته و نیروهایی در جهات دیگر و به سوی آینده‌ای که ناگزیر از برخی جنبه‌ها محقق نشده است وجود دارند. مسیر تحول تاریخی تا اندازه‌ای شبیه حرکت یک سپاه در قلمرو بیگانه است.

سقراط عقیده داشت که ما همگی می‌دانیم واقعیت چیست. همگی به طور عینی و ملموس می‌دانیم که مفاهیم عمیق چه معنایی دارند، اما اندیشه‌هایمان درهم و مغشوش است. بنابراین کار فیلسوف این است که به ما کمک کند اندیشه‌هایمان را روشن کنیم.

دیویی عقیده داشت زندگی خوب همانند کوهنوردی و رفتن از یک رشته‌کوه به رشته‌کوه دیگر است، و هنگامی که دیگر هیچ رشته‌کوهی باقی نمانَد، زمان مردن است. مطلب اصلی این است که با خلاق بودن در تجربه و کارتان به نوعی عشق به زندگی دست می‌یابید که شما را زنده نگاه می‌دارد

اما حتی در همان زمان هم خیلی کم بودند کسانی که متوجه باشند این مفهوم به‌رغم تازگی چه اندازه در سنت ریشه دارد: این اندیشه حاصل فرایندی تکاملی بود که در طول دوهزار سال نظریه‌هایی دربارهٔ عشق در آن نقش داشتند. برای کسی که با آن‌گونه پژوهش‌هایی که من انجام داده‌ام آشنا باشد، روشن است که بسیاری از عناصر عشق رمانتیکِ قرن نوزدهم از فلسفه و ادبیات یونان باستان، داستان‌ها و افسانه‌های یونانی، از آثار دورهٔ شکوفایی مسیحیت، از واکنش علیه مسیحیت در دورهٔ نوزایی و سپس از شیوه‌های متنوع اندیشه در قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم سرچشمه می‌گیرد.