بریده‌هایی از کتاب هفت اشتباه بزرگ پدر و مادر

وقتی فرزندانمان مجبور نیستند که تلاش کنند، هرگز رشد نمی‌کنند.

آیا بالغهایی را که مرتب گلایه می‌کنند، و نمی‌توانند منتظر چیزی باقی بمانند و بی‌ادب و متوقع هستند، دوست دارید؟ فکر می‌کنید چگونه این‌گونه شدند؟ به گفته اریکسون، پدر و مادر آنها یا بیش از اندازه آنها را کنترل می‌کردند، و یا در کودکی آنها را آزاد گذاشته بودند تا هر کاری را که دوست دارند، بکنند.

کودکانی که بتوانند ارضاء خود را به تأخیر بیندازند، موفق‌تر می‌شوند. در دوران نوجوانی، آنهایی که می‌توانستند ارضاء خود را به عقب بیندازند، بهتر می‌توانستند منتظر باقی بمانند. در ضمن، می‌توانستند به موفقیتهای سطح بالاتر برسند، بهتر می‌توانستند خود را با شرایط اجتماعی تطبیق دهند، با مشکلات بسیار کمتری مواجه شوند، بیشتر محبوب باشند و در مقایسه با نوجوانهایی که تصمیم گرفتند به ارضاء فوری برسند، بسیار موفق‌تر ظاهر شوند. یافته‌های میشل بسیار جالب توجه است.

گاه بهترین نشانه لوس کردن، همان‌طور که قبلا هم توضیح دادیم، می‌تواند این باشد که بخواهید فرزندان ۲۶ ساله‌تان هنوز در خانه و در نزد شما بمانند. لوس کردن یعنی اینکه کودک ۴ ساله شما نتواند رضایت‌خاطر را لحظاتی به عقب بیندازد. بچه‌ها باید به معیارهایی از رشد برسند.

آیا برای فرزندانتان همه کاری می‌کنید؟ آیا پشت سر آنها می‌دوید، آیا عضلات پشت خود را خراب می‌کنید و برای اینکه فرزندتان به زمین نخورد مرتب خم و راست می‌شوید؟ وقتی آنها ۲۱ ساله هم هستند همین کار را می‌کنید، به جای آنها پول کارت اعتباری‌شان را می‌پردازید و یا از دوست وکیلتان کمک می‌گیرید تا او را که پلیس به جرم رانندگی با سرعت زیاد دستگیر کرده است آزاد کنید؟ همه ما نظر خوب داریم، قصد خدمت داریم، اما انجام وظیفه کردن به جای فرزندان برای آنها بسیار خطرناک است. وقتی این اتفاق افتاد، تغییر دادن آن بسیار دشوار است.

از بدو تولّد تا ۱۸ سالگی، نیازهای اطفال باید به شکلی ادامه‌دار و مستمر برآورده شود تا کودک به این نتیجه برسد که به خواسته‌اش می‌رسد. اما در ماههای آخر این مرحله، شاید از ۱۲ تا ۱۸ ماهگی مهم است که بعضی از نیازهای کودک بلافاصله برآورده نشود. وقتی بچه‌ها مجبور می‌شوند مدتی برای رسیدن به خواسته خود منتظر باقی بمانند، درباره زندگی به دو حقیقت مهم دست می‌یابند: ۱ ـ اینکه آنها از کسانی که آنها را بزرگ می‌کنند، شخصیت متفاوتی دارند ۲ ـ اینکه همیشه نمی‌توانند به همه خواسته‌های خود برسند

مادرانی که به تدریج اما مستمر فرزندانشان را تشویق کردند که با جهان و مشکلات آن روبه‌رو شوند، فرزندانی تحویل جامعه دادند که بعدآ از زندگی و مسائل آن ترسی به دل راه نمی‌دادند.

لطفآ به خاطر داشته باشید که فرزند بی‌عیب و نقص، خانواده بی‌عیب و نقص و پدر و مادر بی‌عیب و نقص وجود خارجی ندارد. کسی نمی‌خواهد با توجه به مهارتهای والدانه‌تان به شما امتیاز بدهد. کسی امتیاز جمع نمی‌کند. مجبور نیستید که عالی و بی‌کم و کاست ظاهر شوید. شما هم اشتباه می‌کنید. بعضی از اینها موقتآ دلتان را به درد می‌آورد، اما این دل به درد آوردن هم بخشی از زندگی است. کسی نیست که کار پدری و مادری کردن را بدون درد و تألم پشت سر بگذارد. این حقیقت را بپذیرید تا به این نتیجه برسید که والد خوب بودن بسیار ساده‌تر است.

بچه‌هایی که با رعایت محدودیتهایی که بتوانند به آن وابسته باشند بزرگ می‌شوند، مثلا ساعت خواب منظم، به ساختارهای درونی‌ای می‌رسند که در تمام مدت عمر به آنها خدمت می‌کند.

اگر در کودکی لوس بار آمده‌اید، و در نهایت دیگر اگر در کودکی مورد بهره‌کشی و آزار قرار گرفته‌اید، احتمالا ممکن است بترسید که اگر فرزندتان رشد کند، بشکند و متلاشی گردد. البته بچه‌ها به شدت انعطاف‌پذیر هستند، و در اینجا توصیه ما به پدرها و مادرها این است که به کمبودها و ناراحتیهای دوران کودکی خود بپردازند و آنها را روی فرزندانشان فرافکن نسازند. اگر تحت تأثیر غولهای مربوط به دوران کودکی خود نباشید، پدری و مادری کردن برایتان به مراتب ساده‌تر می‌شود.