بریده‌هایی از کتاب ویلای مروارید

کرد: «نویسندگی خیلی شبیه بند بازی است در واقع خیلی خیلی شبیه. باید روی یک خط داستانی متمرکز شوی و جلو بروی. یک دره از چیزهایی که نمی خواهند داستانت به پایان برسد زیر پایت است با یک مکش هولناک جهنمی. تماشگران دو قسمت هستند عده ای که معمولا در اکثریتند می خواهند یک سقوط تراژیک را تماشا کنند و عده دیگر اقلیتی که می خواهند نمایش زود تمام شود تا بروند پی کارشان. خودت هستی و خودت با یک چوب تعادل در دستت. اگر واژه ای یا جمله ای را اشتباه کنی و یا راه را اشتباه بروی می افتی سقوط می کنی. پس باید حواست به چوب تعادل باشد.

همیشه این تخیل در مورد افراد است که آن ها را برای ما خیلی راز آلود می کند و در هاله ای از ابهام می پیچد. اصلا فکر می کنم مغز ما به دلیل تمایل به ناشناخته ها برای خودش معما طرح می کند و از افراد ناشناخته بت می سازد اما به محض این که لایه های شناخت کنار می رود احساس روزمرگی و آشنایی بیش از حد بت ها را فرو می ریزد و تمایل دورماندن و گاهی تضاد جای اشتیاق را می گیرد.