بریده‌هایی از کتاب حواسم بهت هست

«بعد از هر طوفانی پرندگان آواز می‌خوانند. پس چرا آدم‌ها نباید با بارقهٔ امیدی که از خورشید زندگی‌شان باقی‌مانده شاد باشند؟»

«بعد از هر طوفانی پرندگان آواز می‌خوانند. پس چرا آدم‌ها نباید با بارقهٔ امیدی که از خورشید زندگی‌شان باقی‌مانده شاد باشند؟»

این جمله معروف از رُز کِنِدی را بازگو کرد. «بعد از هر طوفانی پرندگان آواز می‌خوانند. پس چرا آدم‌ها نباید با بارقهٔ امیدی که از خورشید زندگی‌شان باقی‌مانده شاد باشند؟»

در این دنیا هم ما فقط می‌تونیم قسمت پشت قالی را ببینیم. ما نمی‌دونیم که چگونه و چرا این سختی‌های وصف‌ناپذیر بخشی از طرحی زیبا هستند. اینجاست که ایمان حرف اول را می‌زنه.

«بعد از هر طوفانی پرندگان آواز می‌خوانند. پس چرا آدم‌ها نباید با بارقهٔ امیدی که از خورشید زندگی‌شان باقی‌مانده شاد باشند؟»

ما از آن به بعد لحظه‌ای از کنار هم دور نشدیم. تا اینکه دست تقدیر او را با خودش به جایی دور برد.

«بعد از هر طوفانی پرندگان آواز می‌خوانند. پس چرا آدم‌ها نباید با بارقهٔ امیدی که از خورشید زندگی‌شان باقی‌مانده شاد باشند؟»

«قلب برای خودش دلایلی داره که منطق سرش نمی‌شه.»

«قلب برای خودش دلایلی داره که منطق سرش نمی‌شه.»

مارگارت مرحله‌به‌مرحله تمام چیزی را که اتفاق افتاده بود، بازگو کرد. اینکه لباس‌ها و کتانی جیمی را خیس پیدا کرد. اِستیو دالینگ را دید که جسد کِلارا را از استخر بیرون کشید. با وحشت لباس‌ها و کتانی را شست. از جیمی قول گرفت به کسی در مورد آن شب چیزی نگوید. مارگارت به گابریِل گفت که آنتونی بعد از صحبت با کِلارا خانه‌شان را ترک کرده.