بریده‌هایی از کتاب سرزمین نامادری

«زبان مردم هر کشوری راه نفوذ به‌قلب و به‌اجتماع آنهاست».

مطمئن باشید آدم‌ها اینقدر وقت و توان ندارند که تا ابد در باب ناکامی‌های شما سخن بگویند.

اینکه می‌بینید کسی در بهترین ساحل دنیا نشسته، مارگاریتا می‌خورد و هوس ساندویچ فری کثیف  را دارد، ادا نیست؛ واقعیت مضحک روح آدمی است.

از قانون تا اجرای قانون همواره فرسنگ‌ها فاصله است.

هر گاه شرایط خود را مکتوب کنیم، امکان خیال‌پردازی محدود شده و «منطق» کارکرد جادویی خود را نمایان خواهد کرد.

در فارسی ضرب‌المثل ساده، ولی عمیقی وجود دارد که می‌گوید «جلوی ضرر را هر وقت بگیری، منفعت است». از اینکه دیگران شما را فردی شکست‌خورده تلقّی کنند، نهراسید. اگر تا به‌امروز برایتان اهمّیت داشت که آنها دربارهٔ شما چه می‌گویند، امروز سرنوشت و هستی شما به‌اینکه خودتان چه می‌گویید وابسته است. بازگردید. کسی از شما نخواهد پرسید که چرا، ولی اگر پرسید، اگر مجبور به‌گفتن شدید، صادقانه بگویید که نشد. نشد بیش از این بمانید، چرا که با اهداف قبلی شما سازگار نبود.

برای پدر و مادرهایی که قصد مهاجرت دارند و نگران این هستند که فرزندشان چگونه از پس زبان انگلیسی برخواهد آمد، باید گفت که شما نگران خودتان باشید! روزی خواهد آمد که به‌بچّه‌هایتان غبطه خواهید خورد.

گاهی ممکن است در اوج شادی و خوشگذرانی در سرزمین جدید، ناگهان از خودتان بپرسید که به‌ازای این لحظهٔ شاد، چه چیزها و چه کسانی را از دست داده‌ام؟ این احساس ــ خصوصاً در اوایل دوران حضورتان در غربت ــ ممکن است بارها و بارها به‌سراغتان آید. باید سختی‌ها را شناخت، پذیرفتشان، و در نهایت بر آنها غلبه کرد. زندگی بسیاری از مهاجران نه از نقطهٔ صفر، بلکه گاه از زیرصفر آغاز می‌شود. باید با این شرایط کنار آمد.

ضمن اینکه اگر فرد در جوانی و بزرگسالی از ایران خارج می‌شود، بهتر است اندکی تحصیلات دانشگاهی را به‌پیش برده باشد. به طور کلی نظام دانشگاهی ایران برگرفته از نظام دانشگاهی در امریکاست که خود ریشهٔ اروپایی دارد. کسانی که تحصیلات دانشگاهی دارند، بهتر می‌توانند خود را با شرایط کشورهای غربی وفق دهند.

اینکه کسی دلایلی برای نماندن داشته باشد، به‌خودی خود کافی نیست؛ مهاجرت در صورتی موجّه است که آدمی هدفی موجّه برای «رفتن» پیدا کند.