بریده‌هایی از کتاب جاذبه حسینی

در دیدگاه فرهنگ غربی، با همهٔ این هیاهویی که راه می‌اندازند و با همهٔ این بوق و طبلی که برای زن و حقوق زن زدند و میزنند، وقتی به اعماق بینش آنها مراجعه میکنید، می‌بینید در عمق وجدان و احساس خودشان، زن را یک وسیلهٔ التذاذی برای مرد میخواهند؛ نه زن را برای همسر خودش، جنس زن را برای جنس مرد. این بزرگترین اهانت به زن است.

ماجرای امام حسین (علیه‌السّلام)، نجات‌بخشیِ یک ملّت نبود، نجات‌بخشیِ یک امّت نبود؛ نجات‌بخشیِ یک تاریخ بود. امام حسین (علیه‌السّلام)، خواهرش زینب (سلام‌الله‌علیها) و اصحاب و دوستانش با این حرکت، تاریخ را نجات دادند

«یا أهل الکوفة یا أهل الختل»؛ ای خدعه‌گرها، ای کسانی که تظاهر کردید! شاید خودتان باور هم کردید که دنباله‌رو اسلام و اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) هستید؛ امّا در امتحان این‌جور کم آوردید، در فتنه این‌جور کوری نشان دادید. «هل فیکم إلاّ الصّلف و العجب و الشّنف و الکذب و ملق الإماء و غمز الأعداء»؛ شما رفتارتان، زبانتان با دلتان یکسان نبود. به خودتان مغرور شدید، خیال کردید ایمان دارید، خیال کردید همچنان انقلابی هستید، خیال کردید همچنان پیرو امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) هستید؛ در حالی که واقع قضیّه این نبود. نتوانستید از عهدهٔ مقابلهٔ با فتنه بربیایید، نتوانستید خودتان را نجات دهید.

با این کار خواستند به پیروان حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) و دوستان خاندان پیغمبر و مسلمانانی که تحت تأثیر این حادثه قرار گرفته بودند، تفهیم کنند که این حادثه تمام نشد؛ مسئله با کشته شدن، دفن کردن و اسارت گرفتن و بعد رها کردن اسیران خاتمه پیدا نکرد؛ مسئله ادامه دارد. به شیعیان یاد دادند اینجا محل اجتماع شماست؛ اینجا میعاد بزرگی است که با جمع شدن در این میعاد، هدف جامعهٔ شیعی و هدف بزرگ اسلامی جامعهٔ مسلمین را باید به یادِ هم بیاورید.

در حقیقت، امام حسین (علیه‌السّلام) اگرچه با یزید مبارزه میکند، امّا مبارزهٔ گستردهٔ تاریخی وی با یزیدِ کوته‌عمرِ بی‌ارزش نیست؛ بلکه با جهل و پستی و گمراهی و زبونی و ذلّت انسان است. امام حسین (علیه‌السّلام) با اینها مبارزه میکند...

امامت، یعنی پیشوایی روحی و معنوی و پیوند عاطفی و اعتقادی با مردم، امّا سلطنت یعنی حکومت با زور و قدرت و فریب؛ بدون هیچ‌گونه علقهٔ معنوی و عاطفی و ایمانی. این دو، درست نقطهٔ مقابل هم است. امامت، حرکتی در میان امّت، برای امّت و در جهت خیر است. سلطنت یعنی یک سلطهٔ مقتدرانه علیه مصالح مردم و برای طبقات خاص؛ برای ثروت‌اندوزی و برای شهوترانی گروه حاکم.

در حقیقت، امام حسین (علیه‌السّلام) اگرچه با یزید مبارزه میکند، امّا مبارزهٔ گستردهٔ تاریخی وی با یزیدِ کوته‌عمرِ بی‌ارزش نیست؛ بلکه با جهل و پستی و گمراهی و زبونی و ذلّت انسان است. امام حسین (علیه‌السّلام) با اینها مبارزه میکند...

با بی‌بصیرتی، با نشناختن فضا، با تشخیص ندادن حق و باطل، کرده‌های خودتان را، گذشتهٔ خودتان را باطل کردید. ظاهر، ظاهر ایمان، دهان پر از ادّعای انقلابیگری؛ امّا باطن، باطن پوک، باطن بی‌مقاومت در مقابل بادهای مخالف.

شروع جاذبهٔ مغناطیس حسینی، در روز اربعین است. جابربن‌عبدالله را از مدینه بلند میکند و به کربلا میکشد. این، همان مغناطیسی است که امروز هم با گذشت قرنهای متمادی، در دل من و شماست.

ارزش و عظمت زینب‌کبری (سلام‌الله‌علیها) به خاطر موضع و حرکت عظیم انسانی و اسلامی او بر اساس تکلیف الهی است. کار او، تصمیم او، نوع حرکت او، به او این‌طور عظمت بخشید. هر کس چنین کاری بکند، ولو دختر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) هم نباشد، عظمت پیدا میکند.