بریده‌هایی از کتاب نگارخانه باد

جز به نور خو گرفتن راه نجاتی نیست

دریاب که می‌توانی! زمین باش تا بر تو بایستد آنچه در تو پنهان است!

جهان بی‌قیامت را ندیده‌ام جهان هر لحظه در رستخیز است!

از کدامین طواف سپیدی را تن کنیم؟ هزاره‌ای‌ست درخواب می‌لولیم

مسیر یعنی تمام باغ‌هایی که به دنبال تو قیام می‌کنند

هر وقت قیامت را یاد کنید قیامت را بسیار خواهید دید هر وقت یاد کنید یاد می‌شوید هر وقت یاد شوید یاد می‌کنید یاد کنید تا یاد شوید قیامت بهار است هر وقت یاد کنید سبز می‌شوید

چگونه به نقطه برسم در این گسست کش آمده وقتی زبان به ارائهٔ خویش برخاسته‌است ای نیست ذهن من مرا به آیین حضور برپا دار که در صفر امید نقطه شدن احساس می‌شود

هرگاه انسان طلب آشکاری کند یوسفی رخ می‌نماید!

زمین باش تا بر تو بایستد آنچه در تو پنهان است!

هر کس خود را شناخت گشایش را شناخته است!

هر وقت بهار را دیدید از قیامت بسیار یاد کنید! هر وقت بهار در شما جوشیدخود را از قیامت دور ندانید هر وقت از قیامت دور نباشید به سرو مؤمنید! هر وقت بهار را دیدید از معصوم بسیار یاد کنید هر وقت بهار را دیدید از سرو ادوار بسیار یاد کنید هر وقت بهار را دیدید از صاحب زمان بسیار یاد کنید هر وقت بهار در شما همیشگی شد بستر سرو خواهید بود

گفتم: خوابم آشفته است گفت: ازشب شروع کن! گفتم: افق آنجاست؟ گفت: از اینجای اعتبار گذشته‌ام گفتم: از اینجا باید گذشت؟ گفت: از آنجا نیز بگذر!

از مدار خورشید جدا افتاده‌ام نه! هنوز از خواب برنخاسته‌ام هنوز تو را تنفس نکرده‌ام

باید با آفتاب از سیاهی سخن زدود!

باید با آفتاب از سیاهی سخن زدود!

قرآن لحظه‌ای بسته نبوده است قرآن فعل بیان است بیانِ فعل

من صدای تو را نشنیدم تنها از زبانم سخن گفتم لالم کن از این کری