بریده‌هایی از کتاب سیگار شکلاتی

همه با دلم غریبی می‌کنن کوچه‌ها، پنجره‌ها، خاطره‌ها نمی تونم دیگه اینجا بمونم می دونم باید برم اما کجا؟!

ما هر ضربه‌ای از این جامعه میخوریم به خاطر فقر فرهنگی و عدم اطلاع رسانی درسته! مردم ما از شدت فقر فرهنگی روز به روز پسرفت می‌کنن و خودشون هم دلیلش رو نمی‌دونن.

چقدر سخت بود با صدای آهسته داد زدن!!

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم، خطا سوختم خود را برای او غلط کردم، غلط اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلط

- «خدایا، چه ساختن هایی که منو سوخت و چه سوختن هایی که منو ساخت! خدایا! به من فهمی بده که از سوختنم ساختنی آباد بجا بمونه.»

نگاه گرم مادرم، تنها همدم روزهای تنهاییم! تنها گوش شنوای دردهای دلم، تنها حریم امن زندگیم.

اگه بلایی که سر ساسان من آوردن رو سر خواهر تو می‌آوردن تن به کارای خیلی بدتری می‌دادی. تن به روسپی گری هم می‌دادی. هرچند که برای مرد هیچ واژه‌ای معادل روسپی گری نیست. حتی واژه‌ها هم پشت مردان! حتی واژه‌ها هم نمی‌شناسن مردی رو که خراب باشه! مردی رو که تن فروشی کنه، ولی به ولای علی می‌کردی!!!

- خمیازه‌های کش دار سیگار پشت سیگار شب گوشه‌ای به ناچار سیگار پشت سیگار این روح خسته هر شب جان کندنش غریزیست لعنت به این خود آزار، سیگار پشت سیگار

آن کس که نداند و نداند که نداند، در جهل مرکب ابد الدهر بماند!

نمی دانم از چه می‌ترسد از خرابه‌های باز مانده کودکی ام؟ از آرزوهای به گور رفته پدر؟ یا از چروک‌های صورت مادرم؟ از چه می‌ترسد؟ پس چرا بزرگ نمی‌شود؟

هر روز عمرم از، دیروز بدتره عمری که هر نفس، بی غم نمی‌گذره

هر حیوانی در درجه اول از آدم می‌ترسد و فقط وقتی شجاع می‌شود که بفهمد آدم از او ترسیده.

یه وقتایی زندگی یه فشارهای زیر پوستی به آدم وارد می‌کنه که خودت هم نمی‌فهمی. فقط یهو می‌بینی حوصله هیچ کس و هیچی رو نداری. دوست داری هر چی دم دستت می‌یاد رو له کنی. بی حوصله ای، همینجور الکی. دلیلش رو نمی‌دونی

عاشق که می‌شوی دلت می‌خواد مدام مریض شوی تا او پرستارت شود. دوست داری لوس شوی تا او نازکشت شود. دوست داری بمیری ... آره گاهی حتی با بدجنسی دوست داری بمیری تا او عزادارت شود.

آن کس که نداند و نداند که نداند، در جهل مرکب ابد الدهر بماند!

هر چند هنوز هم دیر نشده بو کن گریه هایش بوی خون می‌دهد

تو خوابت برده اما من پر از تکرار آوارم تو رو باید به این کابوس بی تعبیر بسپارم نمی بوسم تو رو حتی برای آخرین بدرود که از تشویش لبریزم، که از تردید سرشارم

گاهی اوقات به درد نخور بودن خیلی بیشتر ارزش دارد تا به درد بخور بودن

هر کس باید از خودش شروع کنه.

دخترها همیشه روی برادرهای بزرگترشان حس تملک داشتند. اصلاً مگر می‌شد دختری برادری داشته باشد و با او پادشاهی نکند؟