بریده‌هایی از کتاب تدبر در هستی؛ تدبر در اسماء

قرآن هلاکت افراد به واسطه گناهان را در اثر اجابت دعای خود آنها می‌داند.

در این صورت، خودِ آن طفل اسمی است برای یک اضطرار خاص، که با دیدن آن و یا نشان دادنش می‌توان از آن اضطرار پرده برداشت،‌ آن را حس کرد و یا از آن سخن گفت. بدین صورت هر نشانه‌ای می‌تواند خود اسمی باشد و در دلالت بر چیزی شهرت یابد. با کمی دقت و تأمل می‌یابیم که اساساً چون چیزی وجود دارد ما آن را به عنوان نشانه مشاهده می‌کنیم و به اعتبار اینکه وجود دارد دارای اثر است و به همین دلیل وقتی با آن مواجه می‌شویم از خود واکنش نشان می‌دهیم و برای آن لفظی را به صورت اسم انتخاب می‌کنیم. با این حال روشن است که اسم‌ها تنها لفظ نیستند، بلکه نشانه‌اند و حتی فقط نشانه هم نیستند، بلکه وجود دارند و به اعتبار اثرشان برای آنها اسم انتخاب شده است.

هر یک از نیازها و رافع آنها که در خارج (غیر ذهن) وجود انسان دارای حقیقتی است، نام اسم به خود می‌گیرد. انسان در مواجهه با نیاز و رافع نیاز با وجود و حقیقتِ آنها که اسمی از نیاز یا رافع نیازی است مرتبط می‌شود. - نشانه، اسم، نیاز و رافع نیاز، هر یک برای انسان بهانه‌ای است تا بتواند به اصل وجود پی ببرد و با این درکِ آگاهانه آن را در همه جا و همه کس، واحد و یکپارچه رؤیت کند و... .