بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

هر چه به تو مربوط باشد برایم جالب است

آیا هیچ جایی برای آدم‌هایی که همدیگر را دوست دارند نیست که بتوانند همیشه آنجا دیدار کنند؟

آدم مجبور است همان باشد که هست.

دلیل کافی دارم که شاد نباشم. اما اگر خدایی داری، او آ‌گاه است که حاضرم تمام هستی و دارایی‌ام را بدهم تا باز دستت را روی صورتم حس کنم. من از چشم‌انتظاری و دوست‌داشتنت دست برنمی‌دارم، حتی در میانهٔ برهوت. فراموشم نکن.

همین که چهره‌ات از ذهنم پاک می‌شود آرامشم را از دست می‌دهم. اگر نیایی طاقت خواهم آورد؛ اما چه طاقتی؟ در بطن اندوه، در برهوت دل.

همین که چهره‌ات از ذهنم پاک می‌شود آرامشم را از دست می‌دهم.

تا امروز بهترین خصوصیاتم را دیده‌ای و دوست داشته‌ای. شاید این اسمش دوست داشتن نباشد. شاید دوست داشتنت واقعی نباشد مگر وقتی که مرا با تمام ضعف‌ها و خطاهایم دوست بداری.

چقدر خودم را بی‌عرضه و دست‌و‌پا‌چلفتی احساس می‌کنم با این عشقِ بیهوده که روی سینه‌ام مانده و نفسم را گرفته وهیچ شورآفرین نیست.

اگر تو اینجا بودی همه چیز آسان‌تر می‌شد.

اگر تو اینجا بودی همه چیز آسان‌تر می‌شد.

امشب دلم غنج می‌رود که بیایم پیشت چون قلبم سنگین شده و در نظرم همهٔ راه‌های زندگی دشوار شده است.

تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی

چیزهایی که معمولاً به‌راحتی تابشان می‌آوردم الآن از تحملم خارج است.

از اعماق روحم دوستت دارم.

اعماق روحم دوستت دارم.

وقتی همدیگر را دوست داریم، مهم است توان داشته باشیم که با تن‌های آسوده و خوش عشق بورزیم.

از چهره‌ات محرومم و در این جهان چیزی از آن عزیزتر ندارم.

آخ، عزیزم! دوری از او که دوستش می‌داریم چقدر طاقت‌فرساست.

من و تو، ما، تا امروز در تب و بی‌قراری و خطر با هم دیدار کرده‌ایم و به هم عشق ورزیده‌ایم. بابتش پشیمان نیستم و به‌نظرم روزهایی که به‌تازگی زیسته‌ام برای توجیه یک زندگی کافی‌ست.

از همه چیز مهم‌تر این است که تو بیایی!