بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

من در حالی این جملات را می‌نویسم که واقعاً غمگین هستم و این دو روز به‌نظرم بس طولانی می‌آید، هر چقدر هم که استراحتم منطقی باشد.

زندگی چهره‌ای ندارد به‌جز چهرۀ تو.

من همین را انتظار می‌کشم، تو را انتظار می‌کشم.

دور از تو طویل‌اند ساعت‌ها.

بخواب، استراحت کن. به‌زودی کنار هم بیدار خواهیم شد.

داشتم از حرف‌هایی که می‌خواستم به تو بگویم، از این عذاب الیم که در آن هستم و از حس عطوفتی که در وجودم می‌لرزد خفه می‌شدم.

عشق ما وجود دارد و وصال تو. آخ از وصال تو!

به‌لحاظ جسمی بهترم. به‌لحاظ عصبی خیلی خوب نیستم. اما به "ما" تکیه کرده‌ام و این نیرو بی‌نهایت است. عشق تو سرشارم می‌کند.

بیشتر از هر چیز دلم می‌خواست می‌توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد، تا هنگام مرگم، به تو نگاه کنم.

من چقدر خوشبختم ماریا! آیا ممکن است؟ آنچه در وجودم پر می‌زند از جنس شادیِ دلدادگی‌ست. اما در عین حال تلخی رفتنت را می‌چِشَم. غم چشم‌هایت را، وقتِ وداع. واقعیت این است که طعم با تو بودن طعمی‌ست بین اضطراب و خوشبختی. اما اگر همان‌طور که نوشته‌ای، دوستم داری، باید چیز دیگری به دست بیاوریم. زمان، زمان ماست که عاشق شویم و عشق را آن‌چنان نیرومند و مستدام بخواهیم تا از فراز همه چیز عبور کنیم.

۲- آلبر کامو به ماریا کاسارس ساعت ۱۶، ژوئن ۱۹۴۴ ماریا عزیزکم، تلفن که می‌زدم به خانه‌ات، امیدوار بودم ببینمت. اما دیگر فرصتش را ندارم. این نامه را بینِ دو قرار برایت می‌فرستم. البته منظور خاصی ندارم، اما حدس می‌زنم امشب که برمی‌گردی پیدایش می‌کنی و آن‌وقت به من فکر می‌کنی. من خسته‌ام، به تو احتیاج دارم. اما با اینکه قبول دارم که نمی‌توانیم به همدیگر از این حرف‌ها بزنیم؛ باید کنار من می‌بودی. شب بخیر عزیزم. زیاد بخواب. خیلی زیاد به من فکر کن. تا فردا می‌بوسمت.

برای تو می‌نویسم، در انتظار تو، چون احتیاج دارم که با اضطراب درونم بجنگم.

باقی چیزها هیچ حس و تصوری ندارم. روحی مرده. اما به‌محض اینکه در فکرم، شوق تو را و خاطرهٔ صورتت را و حرکاتت را و بدنت را زنده می‌کنم، زندگی و حرارت به وجودم برمی‌گردد. تو منتظرم هستی، نیستی؟

من هرگز کتاب‌هایی را که خوانده‌ام فراموش نخواهم کرد: بیگانه، کاکاسیاه کشتی نارسیسوس. بعدش احساس کردم آماده‌ام که پی‌یر یا ابهامات را بخوانم. شروعش کردم و می‌نوشیدمش با تمام لذت؛ لذتی که آدم از پیدا کردن راه خودش به‌شکلی خاص می‌برد.

از آن طرف هم برای اینکه دیگر کاملاً حالم سر جایش بیاید، هوا هم خراب شده است، خیلی خراب، بی‌نهایت خراب، و چون هر شب من با سماجت دوباره به فردا امیدوار می‌شوم فردایش هوا تا آنجا که ممکن است خراب‌تر می‌شود.

سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم، در قعر دنیایی که فرو می‌پاشد و در تاریخی که زندگی انسان پشیزی نمی‌ارزد. همین که چهره‌ات از ذهنم پاک می‌شود آرامشم را از دست می‌دهم. اگر نیایی طاقت خواهم آورد؛ اما چه طاقتی؟ در بطن اندوه، در برهوت دل.

من اگر مرد به دنیا آمده بودم دلم می‌خواست یکی مثل تو باشم.

هر شب من با سماجت دوباره به فردا امیدوار می‌شوم

بر روی زمین است که به تو نیاز دارم نه در خیال.

از تو فقط یک چیز می‌خواهم: اینکه همان‌طور که من نگاهت می‌کنم نگاهم کنی و این هرگز تمام نشود.