بریده‌هایی از کتاب خطاب به عشق

می‌دانم که در وجود هر کس تنهایی‌ای هست که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن دست یابد. این بخشی‌ست که بیشترین احترام را برایش قائلم و دربارۀ تو، هرگز تلاش نمی‌کنم به آن دست پیدا کنم یا تصرفش کنم.

تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی

هیچ چیز نمی‌تواند میان من و تو قرار بگیرد؛ هیچ چیز و هیچ‌کس در دنیا. تا تو زنده باشی و من زنده باشم تا همیشه ما خواهیم بود، علیه زمان و علیه فاصله‌ها. علیه فکرها، علیه دیگران، علی‌رغم خوشی و ناخوشی.

بُهت‌زده از خودم می‌پرسم چرا اینجا نیستی.

سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم، در قعر دنیایی که فرو می‌پاشد و در تاریخی که زندگی انسان پشیزی نمی‌ارزد.

تنها امیدم این است که روزی تو بفهمی چقدر دوستت داشته‌ام.

زیبا باش و لبخند بزن. به خودت بی‌توجه نباش. دلم می‌خواهد خوشحال باشی. تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی

واقعیت این است که طعم با تو بودن طعمی‌ست بین اضطراب و خوشبختی

می‌بینی؟‌ حتی اگر با تو مخالف باشم، در جبههٔ تو می‌مانم و... پس نترس!...

این فکر آزارم می‌دهد که همان‌طور که لاعلاج به دنیا آمده‌ام، ناتمام از دنیا بروم.