بریده‌هایی از کتاب فرستاده

ــ اونا اصلا منو دوست ندارن. ــ در عوض من دوستت دارم. ــ من خیلی تنهام. ــ تو منو داری! ــ دلم پر از غصه‌ست. ــ حرفاتو به خودم بزن!

و به تو حق دادم آه می‌بینم، می‌بینم تو به اندازهٔ تنهایی من خوشبختی من به اندازهٔ زیبایی تو غمگینم چه امید عبثی من چه دارم که تو را در خور؟ هیچ! من چه دارم که سزاوار تو؟ هیچ! تو همه هستی من، هستی من تو همه زندگی من هستی تو چه داری؟ همه چیز تو چه کم داری؟ هیچ!

ــ دوست دارم یکی باشه که فقط شبیه خودش باشه، نه بابام یا داداشم یا آدمایی که شبیه اینان!

سرعت موتورش را بیشتر کرد تا جایی که کمی جلوتر از من ایستاد. توی دلم بهش بد و بیراه می‌گفتم "بر خرمگس معرکه لعنت!" داشتم بی‌اعتنا از کنارش رد می‌شدم که صدایش را شنیدم: ــ ببخشید! سرم را بالا گرفتم و با پررویی گفتم: ــ خدا ببخشه! دوباره به مسیرم ادامه دادم. والا ندیده بودم پسرها راه بیفتند توی خیابان و طلب مغفرت و بخشش کنند! نکند سرش به جایی خورده و به راه راست هدایت شده؟! باید دماغش را به خاک می‌مالیدم. پررو خان!

دخترای مردم تا بوق شب می‌رن بیرون و با دوستاشون خوش می‌گذرونن، اون وقت ما شش و نیممون بشه هفت تو خونه مصیبت داریم. چی می‌شد به جای ایران خدا ما رو می‌نداخت تو ناف آمریکا؟!

این وسط فقط من بودم که بی‌خیال این بحث‌های خاله‌زنکی در شکست عشقی عجیب و غریب خودم به سر می‌بردم. می‌گویم عجیب غریب به خاطر این‌که به هفته نرسید یادم رفت نیما که بود و چه بود! البته منطقی که به آن فکر کردم دیدم باید هم همین‌طوری باشد، وگرنه چه جوری می‌توانستم بعد از این در چشم بیتا و بچه‌های آینده‌اش نگاه کنم؟! ولی مانده بودم از کار دلم. این همه می‌گفتند شکست عشقی بد و سخت است، همین بود؟! یا من یک پای قلبم می‌لنگید یا واقعا همین‌جوری بود و بقیه زیادی شلوغش می‌کردند!

در این دنیا هیچ‌کس محض رضای خدا کاری را انجام نمی‌دهد.

چرا تهران بدون تو این‌قدر دلگیر است؟ تو با تهران چه‌کار کردی؟! تو با من چه‌کار کردی؟!

چه‌قدر دوست داشتم سوارکاری کنم. حیف که در خانوادهٔ ما چنین تفریحاتی جا نیفتاده بود! نه که پولش را نداشته باشیم‌ها، بابا می‌ترسید یک وقت از اسب پرت شویم اتفاقی برایمان بیفتد!