بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

نیکی کن و از بدی بیندیش نیک آید نیک را فرا پیش بد با تو نکرد هر که بد کرد کان بد به یقین به جای خود کرد نیکی بکن و به چه در انداز کز چه به تو روی برکند باز هر نیک و بدی که در نوائیست در گنبد عالمش صدائیست با کوه کسی که راز گوید کوه آنچه شنید باز گوید

پرورده عشق شد سرشتم جز عشق مباد سرنوشتم

گویند ز عشق کن جدائی کاینست طریق آشنائی

شک نیست در اینکه من اسیرم کز لطف زیم ز قهر میرم یا شربت لطف دار پیشم یا قهر مکن به قهر خویشم

گفتا که مرادم آشنائیست آنهم ز پی دو روشنائیست وانگه پدر عروس را گفت کاراسته باد جفت با جفت خواهم به طریق مهر و پیوند فرزند ترا ز بهر فرزند

بی‌یاد توام نفس نیاید با یاد تو یاد کس نیاید

یک ذره ز کیمیای اخلاص گر بر مس من زنی شوم خاص

خورشید که او جهان فروزست ‫از آه پرآتشم بسوزست

کان آینه در جهان که دید است کاول نه به صیقلی رسید است بی‌صیقلی آینه محال است هردم که جز این زنی وبال است

چون تربت دوست در برآورد ای دوست بگفت و جان برآورد او نیز گذشت از این گذرگاه وان کیست که نگذرد بر اینراه

گفتم چه کسی و گریت از چیست نالیدن زارت از پی کیست بگشاد شکر به زهر خنده کی بر جگرم نمک فکنده لیلی بودم ولیکن اکنون مجنون‌ترم از هزار مجنون

بی‌باده کفایتست مستی بی آرزو آرزو پرستی

هر نیک و بدی که در نوائیست در گنبد عالمش صدائیست با کوه کسی که راز گوید کوه آنچه شنید باز گوید

در عشق شکیب کی کند سود خورشید به گل نشاید اندود

کای محرم حلقه غلامی جادو سخن جهان نظامی از چاشنی دم سحر خیز سحری دگر از سخن برانگیز

هان دولت گر بزرگواری کردی ز من التماس کاری

مائیم و نوای بی‌نوائی بسم‌الله اگر حریف مائی

در عشق که وصل تنگ یابست شادی به خیال یا به خوابست

یاران سخن از لغت سرشتند ایشان لغتی دگر نوشتند

لاف از سخن چو در توان زد آن خشت بود که پر توان زد