بریده‌هایی از کتاب گوژپشت نتردام

بر دیوارها جز نقش چند شاخه‌ی رعنای زنبق که با بوته‌های گل سرخ به هم بسته شده و به سال ۱۴۳۴ به دست (ماتیو بی ترن) نقاشی شده بود چیزی دیده نمی‌شد، ولی این پرده نقاشی غذای بسیار ناچیزی بود.

«جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد

ـ اگر آب سرد نبود خودم را غرق می‌کردم!

آن‌چه را که در روبه‌رو به دنبالش می‌گردی در پشت سر نهاده‌ای!

«مانو» در این باره چه می‌گوید: «جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد ـ دهن زن همواره چون آب جاری و نور خورشید پاک است. زن باید نامی دلپذیر و نرم و وهم‌انگیز داشته باشد، نام زن باید با حروف صدادار کشیده منتهی شود.»

باید زندگی روزمره را به نحوی گذرانید حتی زیباترین اشعار اسکندریه نیز ارزش تکه پنیری ندارند.

هر چه عشق دور از عقل باشد ریشه‌اش محکم‌تر است.

آدمی هر چند بی‌ایمان باشد دقایقی فرا می‌رسد که در آن به معبدی که در دسترس اوست توسل می‌جوید.

درد شدید نیز به مانند شادی فراوان بسیار کم دوام است، قلب آدمی مدت‌ها نمی‌تواند به یک قطب باقی بماند.

«جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد

«نتردام» امروز چون جمجمه‌ای است که کاسه‌های چشم آن برجا است ولی در آن اثری از نگاه نیست.

در زندگی لحظاتی پیش می‌آید که در آن زنان نیروی مافوق بشری پیدا می‌کنند.

آدمی هر چند بی‌ایمان باشد دقایقی فرا می‌رسد که در آن به معبدی که در دسترس اوست توسل می‌جوید.

یونانیان به تعداد چشمه‌های خود خدایان داشتند، شماره خدایان ایرانی نیز با ستارگان آسمان برابر بود.

او قادر بود اندوه خود را بیش از شادی خویش پنهان دارد.

راهب گفت: ـ آیا شما آرزویی به دل ندارید؟ ـ نه. ـ نگرانی چطور؟ ـ من نه تأسف و نگرانی دارم و نه آرزو، من زندگی خود را سر و سامان داده‌ام. کلود گفت: ـ آدمی سر و سامان می‌دهد ولی عوامل آن را به هم می‌زنند.

عشق چون درختی است که رشد می‌کند و ریشه‌های عمیقی در وجود ما می‌دواند و بر قاب شکسته‌ای شاخ و برگ می‌رویاند. اما توجه مسئله بسیار دشوار می‌نماید و آن افزایش شدت عشقی به نسبت بی‌منطق بودن آنست، هر چه عشق دور از عقل باشد ریشه‌اش محکم‌تر است.

درد شدید نیز به مانند شادی فراوان بسیار کم دوام است، قلب آدمی مدت‌ها نمی‌تواند به یک قطب باقی بماند.

خود را قدر‌قدرت می‌پنداشتم اما دیدم که تقدیر از من نیرومندتر است.

بر آن شدم که تو را بار دیگر ببینم، با تو آشنا شوم، بدانم کیستی و ببینم آیا واقعاً تو به همان قدر زیبایی که من پنداشته‌ام! شاید بتوانم از این راه رؤیا را با واقعیت درهم شکنم. به هر حال امیدوار بودم که تجدید دیدار تو و تأثیرات حاصل از آن، تأثرات پیشین را که دیگر برایم تحمل‌ناپذیر می‌شد محو کند. در جستجویت بودم، یک بار دیگر تو را دیدم. چه بدبختی! وقتی که برای بار دوم تو را دیدم قرار از کفم رفت و می‌خواستم هزاران بار تو را ببینم، می‌خواستم همیشه و هر روز تو را ببینم. بله ـ در این سراشیب دوزخی چگونه ممکن بود توقف کرد؟ اختیار از دستم در رفته بود. انتهای ریسمانی که ابلیس بر بالم بسته بود به پای تو گره می‌خورد.