بریده‌هایی از کتاب گوژپشت نتردام

بر دیوارها جز نقش چند شاخه‌ی رعنای زنبق که با بوته‌های گل سرخ به هم بسته شده و به سال ۱۴۳۴ به دست (ماتیو بی ترن) نقاشی شده بود چیزی دیده نمی‌شد، ولی این پرده نقاشی غذای بسیار ناچیزی بود.

«جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد

ـ اگر آب سرد نبود خودم را غرق می‌کردم!

آن‌چه را که در روبه‌رو به دنبالش می‌گردی در پشت سر نهاده‌ای!

غریزه‌ی زنان برای درک و پاسخ‌گویی به خواست‌های قلبی یکدیگر قوی‌تر از هوش مردان است.

«مانو» در این باره چه می‌گوید: «جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد ـ دهن زن همواره چون آب جاری و نور خورشید پاک است. زن باید نامی دلپذیر و نرم و وهم‌انگیز داشته باشد، نام زن باید با حروف صدادار کشیده منتهی شود.»

باید زندگی روزمره را به نحوی گذرانید حتی زیباترین اشعار اسکندریه نیز ارزش تکه پنیری ندارند.

آدمی هر چند بی‌ایمان باشد دقایقی فرا می‌رسد که در آن به معبدی که در دسترس اوست توسل می‌جوید.

«جایی که به زنان احترام می‌گذارند، خدایان شاد می‌شوند، جایی که زنان را تحقیر کنند نماز و دعا فایده‌ای ندارد

درد شدید نیز به مانند شادی فراوان بسیار کم دوام است، قلب آدمی مدت‌ها نمی‌تواند به یک قطب باقی بماند.